Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Η... μαθηματική σκέψη (part 2)

       ... Δεν έχεις τα κότσια να παραδεχτείς ότι η δική σου επιλογή είναι που σε πονάει και όχι η συμπεριφορά του άλλου. Αυτός ο άλλος ήταν έτσι από το "χαίρω πολύ". Δεν έχει αλλάξει, γιατί δεν υπήρχε και λόγος. Κι εσύ το ήξερες και το δέχτηκες. Αυτό σε είχε γοητεύσει τότε. Αυτός ο χαρακτήρας, αυτός ο άνθρωπος, αυτή η συμπεριφορά. Τώρα απλά διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς να προσποιηθείς για όσο διάστημα νόμιζες ότι θα αντέξεις, πως σου κάνει αυτή η συμπεριφορά. Επομένως δεν φταίει ο άλλος. Φταίει η δική σου λάθος εκτίμηση. Τα δικά σου όρια αντοχής. 
          Κι έτσι φτάνεις πάλι στο σημείο να πρέπει να ζητήσεις ευθύνες από τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι κάτι που πονάει περισσότερο από τη μεγαλύτερη προδοσία. Σ' έχει προδώσει ο ίδιος σου ο εαυτός. "Έφτυσε" τη δική σου εκτίμηση. Σου έδωσε χαστούκι για να ξυπνήσεις, γιατί ηθελημένα... κοιμόσουν τον ύπνο του δικαίου. 
          Θέλεις να του μιλήσεις, να του ζητήσεις συγνώμη, αλλά και να του κουνήσεις επιδεικτικά το δάχτυλο για τα δικά σου "ολισθήματα". Κι ελπίζεις ότι τα δικά σου λάθη θα αποδειχθούν μικρότερα από τα δικά σου. Και πάλι, όμως, κάνεις λάθος. Γιατί εκείνος τα έχει καλά με τον εαυτό του. 
          Γιατί εσύ έκρυψες την αλήθεια της σκέψης σου. Είχες κρυφούς πόθους, που δεν τόλμησες να πεις γιατί φοβήθηκες πως θα τον κάνουν να τρέξει μακριά. Και τώρα, ενώ αυτός είναι ήρεμος μέσα του, εσύ παλεύεις μ' αυτά που είπες, που έκανες και μ' αυτά που πραγματικά ήθελες. Πρέπει να παλέψεις και πάλι με σένα. Πρέπει να γκρεμίσεις τον εαυτό σου και να τον "ξαναστήσεις" απ' την αρχή αν θέλεις να προχωρήσεις μόνος σου, με σταθερά βήματα κι όχι στηριζόμενος σε ψεύτικα δεκανίκια του μυαλού σου. 
          Έτσι αρχίζει το μαρτύριο της "ταλάντευσης".
TO BE CONTINIED...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου