Οι στιγμές που λυγίζεις...

          Όση δύναμη κι αν σου δίνει αυτό το παράξενο συναίσθημα που γεννιέται μέσα σου, άθελά σου, με μια και μόνη ματιά, υπάρχουν στιγμές που φαίνεται πως δεν φτάνει για να σε κρατήσει όρθιο στα πόδια σου. Είναι οι αφόρητες στιγμές που λυγίζεις. 

          Είναι οι στιγμές που ό,τι μέχρι τότε εκθείαζες, ό,τι θεωρούσες ευλογία Θεού, ό,τι παρακαλούσες να μην χάσεις γιατί είναι η ζωή σου ολόκληρη, αρχίζεις να το καταριέσαι, να αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που το συνάντησες, που το είδες, που το ένιωσες να συνταράσσει το είναι σου ολόκληρο. 

           Είναι οι στιγμές που κλείνεσαι στο καβούκι σου και δεν ανέχεσαι καμία ανθρώπινη παρουσία κοντά σου. Που πίνεις και καπνίζεις ώρες ατελείωτες, μόνος σ' ένα δωμάτιο άδειο σαν την ψυχή σου. Σ' ένα δωμάτιο που όσο περνάει η ώρα σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο από τις μαύρες σκέψεις που κάνει το θολωμένο μυαλό σου. 

          Και όλη αυτή η μαυρίλα δημιουργείται από μια άτυχη στιγμή, από μια στιγμή που συνδυάστηκαν άσχετα μεταξύ τους γεγονότα και έφτιαξαν ένα "τερατούργημα" μέσα στο κεφάλι σου. Ένα απαράδεκτο "όχι" ή ένα ανούσιο "ναι" μπορεί - αν συνδυαστεί με την ακατάλληλη ώρα - να τινάξει στον αέρα την ωραιότερη στιγμή της σχέσης σου. 

          Κι όμως, σπάνια το σκεφτόμαστε, σπάνια μετράμε τις συνέπειες, σπάνια "διαβάζουμε" εκ των προτέρων τη συνέχεια, γιατί ο εγωισμός μας έχει ψηλώσει τόσο που κρύβει οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά μας. Και το αποτέλεσμα; Το σκοτεινό, άδειο δωμάτιο. Η μοναξιά, που κάθεται ακριβώς απέναντί σου, σε κοιτάζει κατάματα και γελάει ασταμάτητα με την ανοησία σου. Ο φόβος που σε πλημμυρίζει για το μετά, το αύριο, το μέλλον και τα βασανιστικά "γιατί" που δεν έχεις τα κότσια να απαντήσεις. Δεν αντέχεις να παραδεχθείς ότι όλα ήταν δικό σου λάθος, ένα λάθος που - ίσως - πληρώνεις μια ζωή. 

           Ένα λάθος που - τι γελοίο - είχες ξανακάνει στο παρελθόν και είχες ορκιστεί πως δεν θα επαναλάβεις. Και είναι γελοίο γιατί για να μην κάνεις ξανά τα ίδια λάθη πρέπει πρώτα να συντρίψεις το "εγώ" σου, που άλλη μια φορά άφησες να μεγαλώσει επικίνδυνα. 

           Κι όσο περνάει η ώρα τόσο η θλίψη καίει το μέσα σου κι όσο καίγεσαι σκέφτεσαι όλο και πιο παράλογα κι όσο δεν σκέφτεσαι λογικά κάνεις μεγαλύτερα λάθη κι όσα περισσότερα λάθη κάνεις τόσες αναποδιές έρχονται στο αγύριστο κεφάλι σου. Και μεγαλώνει η θλίψη και πληθαίνουν τα "γιατί" και φουντώνει μέσα σου η αδικία και θολώνει το μυαλό σου κι η μοναξιά γελάει πιο δυνατά και θέλεις να ξεφύγεις, να γλυτώσεις, να νιώσεις σιγουριά και ζεστασιά, αλλά... που; Πού να τα βρεις αυτά όταν μόνος σου έχεις διώξει αυτόν που απλόχερα στα χάρισε; 

          Κι αρχίζεις πάλι να καταριέσαι, μόνο που αυτή τη φορά στόχος είσαι εσύ. Χτυπάς τον εαυτό σου και δεν πονάς περισσότερο απ' τον πόνο που προκάλεσες κι αυτό σε θυμώνει. Κι έχεις μια μικρή ελπίδα ότι όλα θ' αλλάξουν ξαφνικά από μόνα τους, γιατί δεν μπορείς να τ' αλλάξεις εσύ. 

          Εσύ ελπίζεις, η μοναξιά γελάει, η καρδιά φουντώνει, το μυαλό θολώνει, οι τύψεις πονάνε αβάσταχτα κι ένα δάκρυ αρχίζει να κυλάει στο πρόσωπό σου. Τελικά, αυτή είναι η στιγμή που γεννιέται η ελπίδα. Το δάκρυ είναι η απόδειξη ότι νιώθεις το λα΄θος σου και ανοίγει ένας δρόμος να παραδεχθείς καταρχήν ότι έφταιξες και μετά να πλησιάσεις αυτόν που πόνεσες και να ζητήσεις συγνώμη. 

          Και την στιγμή που έχεις γεμίσει δύναμη και θάρρος να κάνεις ένα βήμα προς την σύνθλιψη του "εγώ" σου, έρχεται μήνυμα από την άλλη πλευρά της όχθης ότι όλα είναι όπως πριν, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, απλά μας "χάλασε" μια άτυχη στιγμή. 

          Κι αρχίζεις και γελάς με τη θλίψη σου, με τις σκέψεις σου, με την ανοησία σου. Αλλά εκείνο που σου μένει είναι ότι τελικά αυτό το παράξενο συναίσθημα που γεννιέται μέσα σου, άθελά σου, με μια και μόνη ματιά, φτάνει να σε κρατήσει όρθιο στα πόδια σου...