Η δύναμη να είσαι εκεί...

          Πώς εξηγείς σε κάποιον πόσο σημαντικός είναι; Αυτή η ερώτηση με "τρώει" καιρό. Και βάζω στοίχημα πως δεν θα απαντηθεί ποτέ. Τουλάχιστον όχι από μένα. Είναι εύκολο να βάλεις λέξεις στη σειρά και να φτιάξεις μια εικόνα. Τι κάνεις, όμως, όταν η εικόνα σου περιγράφει μια πανέμορφη - ομολογουμένως - γλάστρα στο μπαλκόνι σου, αλλά εσύ θες να περιγράψεις τον κήπο της Εδέμ; 

          Είναι ευλογία να ζήσεις το απόλυτο και μαρτύριο να μην ξέρεις να το πεις. Είναι σαν να το 'χεις μισό. Και δεν σε νοιάζει να το δείξεις. Όχι. Δεν "κοκορεύεσαι" γι' αυτό. Απλά ξέρεις πως εκείνος που απλόχερα το προσφέρει αξίζει να το ακούσει. Τότε ψάχνεις. Ψάχνεις παντού. Και δεν βρίσκεις κάτι. Μόνο τη σιγουριά να βαφτίσεις "λίγα" ή "μικρά" τα πεντάγραμμα, τα χρώματα, την ομοιοκαταληξία. 

          Κι αυτό γίνεται με μεγάλη ευκολία. Γιατί αυτά περιγράφουν έναν βράχο κι εσύ ανέβηκες στο Έβερεστ. Ζωγραφίζουν τον ήλιο κι εσύ ταξιδεύεις στον γαλαξία. Τραγουδάνε τον έρωτα κι εσύ γνώρισες το "είναι" σου. 

          Κι όμως, ο απέναντι είναι εκεί και περιμένει. Περιμένει στα μάτια σου, γιατί δεν το ζητάει. Αν το ζητούσε δεν θα το άξιζε. Γι' αυτό πρέπει να του το δώσεις. Γι' αυτό θέλεις να το δώσεις. 

          Ιδρώνουν τα χέρια απ' την αδυναμία έκφρασης. Κόβεται η ανάσα απ' το "γιατί δεν μπορώ;". Και πάλι ψάχνεις. Κάθε στίχο, κάθε γέλιο, κάθε έκφραση. Και βρίσκεις πολλά, όμως, κανένα αντάξιο. 

          Κλέβεις χρόνο γιατί έχεις την ελπίδα ότι έχεις μετρήσει σωστά. Αν όντως είναι αυτός που νιώθω, δεν μπορεί κάποια στιγμή θα καταλάβει. Δεν το θες, όμως, αυτό. Δεν θες να καταλάβει. Θες να το δείξεις, να το εισπράξει. Γιατί αυτό του αξίζει. Τίποτα λιγότερο. Να ξεγυμνωθείς για να σε ντύσει με την παρουσία του. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις για τη "δύσκολη". Ελπίζεις κάτι που δεν θες. Μόνο και μόνο για να δηλώσεις "είμαι παρών". Θα είμαι και στο μέλλον όποιο κι αν είναι αυτό. Όποιοι κι αν είμαστε εμείς τότε. 

          Θα είμαι πριν σηκώσεις το ακουστικό. Θα είμαι πριν αναστενάξεις. Πριν κυλίσει το δάκρυ και θα κλάψω πρώτη για να μην ντραπείς. Θα πονέσω πρώτη για να μην χτυπήσεις. Θα τρέξω πρώτη για να μην κάνεις βήμα. Εγώ θα φέρω το μπουκάλι για να μεθύσεις. Και θα είμαι εκεί μέχρι το πρώτο τσιγάρο της επομένης. Ή μέχρι να μη με χρειάζεσαι άλλο. Όπως και όποτε γίνει αυτό. 

          Και δεν θα φοβηθώ το "φεύγω" γιατί ήμουν εκεί. Κι αυτό δεν χάνεται. Πιστώνεται. Μέχρι να ζητηθεί πίσω. Ή καλύτερα μέχρι να νιώσω ότι ήρθε η ώρα να το προσφέρω μ' ένα χέρι για να σηκωθείς. Ένα γέλιο για ανακούφιση. Ένα δάκρυ για κατανόηση. 

          Πόσο εγωιστικό είναι αυτό!!! Να ξέρεις ότι θα δώσεις κάτι που δεν είναι δικό σου. Γιατί η δύναμη να είσαι εκεί δεν υπάρχει μέσα σου. Σου τη γεννάει και σου τη χαρίζει ο απέναντι. Κι ακριβώς επειδή δεν τη ζητάει πίσω, μπορείς να την προσφέρεις χωρίς να τη χάσεις.