Θυμάστε εκείνη τη θεωρία της Φυσικής από το σχολείο για τα συγκοινωνούντα δοχεία; Ήταν μια πολύ απλή και καθ' όλα κατανοητή θεωρία, η οποία μπορεί να έχει - τελικά - πλήρη εφαρμογή σε πολλούς τομείς της καθημερινής μας ζωής. Ένας από τους τομείς αυτούς είναι και το... 24ωρο.
Όταν "συγκοινωνείς" με κάποιον άνθρωπο είναι νόμος - βάσει και της συγκεκριμένης θεωρίας - ότι όταν θα είναι όλα καλά για το... 24ωρό σου, θα είναι και για σένα. Και κατά συνέπεια όταν κάτι θα πηγαίνει στραβά γι' αυτόν θα πηγαίνει και για σένα.
Μόνο που στον συγκεκριμένο τομέα υπάρχει μια μικρή... παραλλαγή στη θεωρία. Στα συγκοινωνούντα δοχεία σε όποιο ύψος έχει φτάσει το υγρό στο ένα δοχείο, στο ίδιο ακριβώς ύψος φτάνει και στο άλλο. Όταν όμως η θεωρία εφαρμόζεται στον τομέα του "24ωρου" το... υγρό δεν φτάνει στο ίδιο ύψος και στα δύο δοχεία. Όταν το δικό του βάσανο είναι ένα απλό "αχ", το δικό σου βάσανο γίνεται "ΑΑΑΑΧΧΧΧ"!
Σας έχει τύχει ποτέ να σας πηγαίνουν όλα καλά, να είστε μες στην καλή χαρά και μόλις τον δείτε κατσουφιασμένο να σκοτεινιάζουν τα πάντα; Αν όχι τότε λυπάμαι αλλά δεν έχετε ερωτευθεί. Όταν βρέθηκα στη συγκεκριμένη κατάσταση ένιωσα κενή, υπεύθυνη, αδύναμη.
Κενή γιατί η απότομη αλλαγή από τη χαρά στη λύπη, δύο εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα, σε κάνει να χάνεσαι. Υπεύθυνη γιατί όταν "πονάει το δοντάκι" είσαι πρόθυμος να αναλάβεις κάθε ευθύνη προκειμένου να νιώσει εκείνος καλύτερα. Αδύναμη γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να του αλλάξω τη διάθεση.
Κι αρχίζεις εκείνες τις απέλπιδες προσπάθειες να τον κάνεις να χαμογελάσει, έστω και με το ζόρι. Θυμάσαι κάθε ανέκδοτο που έχεις ακούσει τα τελευταία πέντε χρόνια και του το πετάς κατάμουτρα με την ελπίδα ότι θα σκάσει ένα χαμόγελο. Μάταια, όμως. Κάνεις ό,τι χαζομάρα έρθει στο μυαλό σου προκειμένου έστω να κάνει ένα σχόλιο που μπορεί να προκαλέσει κάτι διαφορετικό από την απελπισία που νιώθει. Και πάλι μάταια.
Ψάχνεις να βρεις τι μπορεί να έχει γίνει και είναι έτσι κακόκεφος. Βάζεις διάφορα στο μυαλό σου και είναι περισσότερο από βέβαιο, δεν περνάει ποτέ από το μυαλό σου ο πραγματικός λόγος που είναι κακόκεφος.
Μετά αρχίζεις να παρατηρείς. Βλέπεις ότι όταν είναι με άλλους είναι καλά, χαμογελάει, κάνει πλάκα και μόνο όταν είναι μαζί σου είναι κατσούφης. Και σε πιάνει το παράπονο. Γιατί;
Τί μπορεί να του έχεις κάνει και σου συμπεριφέρεται έτσι; Τί μπορεί να έχεις πει και τον πείραξε; Τί μπορεί να σκέφτηκες - κι αυτό περνάει απ' το μυαλό σου όσο περίεργο κι αν ακούγεται - και ενοχλήθηκε;
Κι έτσι χαλάει ολόκληρη η μέρα σου. Δεν έχεις διάθεση για τίποτα. Δεν μπορείς να ανεχτείς τίποτα και κανέναν. Ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αρχίζεις να τιμωρείς και να βρίζεις τον χαζό εαυτό σου που τον έκανες να νιώθει έτσι. Και θυμάσαι ό,τι έχεις πει κι ό,τι έχεις κάνει κατά καιρούς και νομίζεις ότι πληρώνεις το τίμημα μ' αυτόν τον τρόπο.
Το μαρτύριό σου μπορεί να κρατήσει λίγα λεπτά, μπορεί να κρατήσει και μέρες ολόκληρες. Και τότε θυμάσαι τις μεγάλες... αμαρτίες σου για τις οποίες πληρώνεις το τίμημα. Κι έχεις την ελπίδα, έστω να σου μιλήσει και να σου πει "με πείραξε αυτό", για να μπορέσεις να του εξηγήσεις ότι δεν έκανες τίποτα εσκεμμένα, τίποτα επίτηδες για να τον πληγώσεις. Αλλά δεν έρχεται ούτε αυτό. Και το μαρτύριο συνεχίζεται...
Και εξακολουθείς να κάνεις απίστευτους συνδυασμούς πραγμάτων, λεγομένων, καταστάσεων για να βρεις μια άκρη. Κι όσο πιο πολύ συνδυάζεις τόσο πιο πολύ αυτή η άκρη απομακρύνεται. Και τόσο πιο πολύ απελπίζεσαι. Και θυμώνεις που περνάς αυτό το πράγμα γιατί ξέρεις ότι δεν θα έκανες ποτέ τίποτα που θα τον πλήγωνε. Γιατί ξέρεις ότι κάθε φορά που πληγώνεται πονάς περισσότερο.
Και τότε, όταν αυτές οι σκέψεις γίνονται πραγματικά βασανιστικές, παίρνεις την απόφαση να τον ρωτήσεις τι έχει. Και στην απάντησή του - αρχικά - έρχεται δεύτερο βάσανο. Σου πετάει κατάμουτρα ένα "τίποτα" και σε στέλνει για... βρούβες. Επιμένεις, όμως, λέγοντάς του ότι αν του έκανες κάτι ζητάς συγνώμη και τότε σκάει το πρώτο χαμόγελο κι έρχεται η καταπληκτικά απάντηση "τι χαζή που είσαι!". Και μέσα στη σύγχυσή σου νομίζεις ότι σε λέει χαζή γιατί κάτι του έκανες κι όχι γιατί σε πειράζει. Μετά, όμως, σου εξηγεί ότι δεν φταις εσύ που είναι έτσι και του απαντάς, τον παρακαλάς σχεδόν, ότι είσαι πρόθυμη να βοηθήσεις σε οτιδήποτε χρειαστεί, ότι είσαι εκεί δίπλα αν θελήσει να μιλήσει κάπου.
Κι όταν σιγουρευτείς ότι δεν ευθύνεσαι για την κατάστασή του αρχίζεις τα παραπονάκια. Δεν του φτάνει δηλαδή του ανθρώπου η στενοχώρια του, έχει κι εσένα να τον πρήζεις από πάνω. Έτσι, λειτουργεί όμως το ερωτευμένο μυαλουδάκι. Παρορμητικά. Και ρωτάς γιατί αφού δεν φταις εσύ συμπεριφέρεται σε όλους καλά και όταν είσαι μαζί του βγάζει όλη τη στενοχώρια, την κακοκεφιά και την κατήφεια που έχει μέσα του.
Και τότε έρχεται το... μήνυμα. "Συγνώμη αν εκλαμβάνεις έτσι το γεγονός ότι σ' εσένα δεν προσποιούμαι, αλλά δεν έχω χώρο για άλλο χάλασμα". Κι εδώ διαπιστώνεις πόσο ηλίθια μπορεί να είσαι. Ή καλύτερα, πόσο πολύ περισσότερο ηλίθια από ό,τι νόμιζες μπορεί να είσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου