Πόσες φορές δεν έχετε μείνει έκπληκτοι απ' το πόσο λίγα ζητάει ο έρωτας για ν' ανασαίνει! Άλλες τόσες κι εγώ. Ένα βλέμμα, μια καλημέρα, το αεράκι που σου χαϊδεύει το πρόσωπο όταν περνάει δίπλα σου.
Πόσες φορές δεν έχετε μείνει έκπληκτοι απ' το πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει αυτό ο απέναντι; Εγώ πάρα πολλές. Και είναι πραγματικά εκνευριστικό να μην αντιλαμβάνεται ή να μην θέλει να παραδεχτεί τα απολύτως - για σένα - αυτονόητα.
Όλα αυτά τα συναισθήματα είναι ένας άλλος τρόπος να φωνάξεις "είμαι ερωτευμένη". Και όλα αυτά δεν περιμένεις ο απέναντι να τα αναγνωρίσει, γιατί δεν σε νοιάζει. Δεν είναι αυτό που σε νοιάζει. Εκείνο που έχει σημασία είναι να κάνεις τα πάντα ώστε να τα κρατήσεις ζωντανά για όσο καιρό αντέχεις την δύναμή τους.
Αυτό είναι το μοναδικό μέτρο που επιτρέπεται στον έρωτα. Το μέτρο της αντοχής στην ευτυχία. Δεν εύκολο να την αντέξεις. Γιατί δεν ξέρεις να τη διαχειριστείς. Έχεις προετοιμαστεί για την απόρριψη. Έχεις τις άμυνές σου. Την "χορογραφία" σου.
Πώς διαχειρίζεται, όμως, κάποιος το χτύπημα της ευτυχίας; Μη γελιέστε δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Είναι ίσως το δυνατότερο χαστούκι που τρώει ο άνθρωπος. Απλά είναι τόση η γλύκα του, που το αρχικό κουδούνισμα στ' αφτιά ξεχνιέται γρήγορα.
Πώς διαχειρίζεται κανείς το γεγονός ότι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου πρέπει να ξεχάσει όσα ήξερε και να βάλει νέες παραμέτρους πορείας; Πώς γκρεμίζει τον αδιάφορα εύθραυστο κόσμο του, για να χτίσει απ' την αρχή έναν πιο σταθερό γυάλινο; Πώς αντικαθιστά τις κιτρινισμένες σελίδες του βιβλίου του, με νέες διάφανες που δεν απορροφούν το μελάνι που γράφει την καινούργια ιστορία του;
Θέλει κότσια και τρέλα. Θέλει να εμπιστευτείς και να νιώσεις. Να παραδεχτείς και μετά ν' αφεθείς. Οτιδήποτε έρθει δεν σημαίνει πως θα είναι καλό, ευχάριστο ή όμορφο. Θα είναι, όμως, αληθινό. Κι αυτό αν είσαι τυχερός να το πάρεις, πρέπει να το φυλάξεις σαν θησαυρό. Γιατί αυτό δεν σου δίνεται, το κερδίζεις. Κι ό,τι κερδηθεί είναι για πάντα. Ό,τι χαριστεί χάνεται εύκολα και γρήγορα, μ' ένα "αντίο".
Μέχρι εδώ όλα καλά ή πιο σωστά κατανοητά. Τί γίνεται, όμως, όταν μόνο εσύ βλέπεις όσα κερδίζεις; Θα μου πείτε είναι κερδισμένα, ποιος νοιάζεται αν το καταλάβουν οι άλλοι; Δεν είναι έτσι, γιατί σε πνίγει η άγνοια του τρόπου να πεις "σ' ευχαριστώ που μ' άφησες να διεκδικήσω".
Σου τρώει τα σωθικά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν λέξεις για όσα ζεις. Δεν υπάρχουν χρώματα να το ζωγραφίσεις, δεν υπάρχουν νότες να το τραγουδήσεις, δεν υπάρχουν βήματα να το χορέψεις. Και τότε κάθεσαι απέναντι και λες "Κοίτα! Το φωνάζω με κάθε χαμόγελο, με κάθε μου κίνηση, με κάθε ανάσα μου, με κάθε μου κύτταρο. Δεν έχω άλλο τρόπο. Ευχαριστώ".
Κι αυτό το "ευχαριστώ" βρίσκει αμέσως στόχο, γιατί είναι καθαρό. Κάνει μεγάλο ταξίδι. Ξεκινάει από την καρδιά και περνάει από κάθε σου σταθμό. Από κάθε αρχή, από κάθε τέλος, από κάθε αντίο, από κάθε συγνώμη. Και τότε παίρνει "έγκριση", την επιβεβαίωση ότι ναι αξίζει που ξεκίνησε το ταξίδι αυτό και βρίσκει στόχο στα υγρά απ' τον καπνό μάτια του απέναντι.
Κι όταν η αλήθεια σου φτάσει, παρακαλάς να μην πάρεις απάντηση, γιατί τα λόγια θα την ξεθωριάσουν. Μόνο όταν πέσει στη σιωπή έχει φτάσει εκεί που έπρεπε κι έχει "προστεθεί". Μόνο τότε ξέρεις ότι θα την φυλάξει σαν θησαυρό, γιατί την κέρδισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου