Είναι βέβαιο, ότι όλοι σας έχετε από μια φοβερή γιαγιά που σας άφηνε άναυδους με όσα έλεγε. Είναι περίεργο, αλλά όσο μεγαλώνω διαπιστώνω συνεχώς ότι όσα έχω ακούσει από τις γιαγιάδες μου αποδεικνύονται πολύ πιο σύγχρονα απ' όσο περίμενα, ή πολλές φορές ακόμη, πιο... προχωρημένα απ' αυτά που σκέφτομαι εγώ που στο κάτω - κάτω της γραφής ζω σε άλλη εποχή από τη δική τους.
Μιλώντας, λοιπόν, σε ανύποπτο χρόνο με μια από τις φοβερές γιαγιάδες που είχα την τύχη να είναι συγγενείς μου, περί έρωτος, μου ανέπτυξε τη θεωρία της για το... πουλί. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα το πονηρό. Είναι η πιο αθώα, ειλικρινής και απίστευτα σύγχρονη θεωρία περί έρωτος που έχω ακούσει ή διαβάσει ποτέ. Και να φανταστείτε ότι η γιαγιά μου ήταν του δημοτικού.
Πέρασε τη ζωή της δίπλα σ' έναν άνθρωπο που δεν είχε πόδια, έμεινε πιστή σ' αυτόν μέχρι την τελευταία της πνοή και πέθανε... ανέγγιχτη, όχι επειδή δεν μπορούσε να πάει κόντρα στο... κατεστημένο της εποχής, αλλά από επιλογή.
Αυτή η υπέροχη γυναίκα, λοιπόν, που πάντα χαμογελούσε και τραγουδούσε ασταμάτητα παρά το γεγονός ότι την βρήκαν πολλές αναποδιές, μου είχε πει κάποτε ότι ο έρωτας, ο άνδρας είναι σαν το πουλί. "Υπάρχουν πολλά πουλιά", μου έλεγε, "στον κόσμο. Πουλιά όμορφα, που όμως είναι άχρηστα. Πουλιά άσχημα, που όμως βοηθούν στις καλλιέργειες. Πουλιά με υπέροχη φωνή, που σου γαληνεύουν την ψυχή με το τραγούδι τους. Πουλιά ταξιδιάρικα, άστατα, ήσυχα... χίλια δυο είδη πουλιών που λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους, έχουν τις ίδιες ανάγκες και απαιτούν τα ίδια πράγματα για την επιβίωσή τους. Υπάρχουν, όμως, και κάτι άλλα πουλιά που δεν μοιάζουν με τα υπόλοιπα... τα παραδείσια πουλιά. Έτσι, σαν παραδείσιο πουλί, θα βλέπεις αυτόν για τον οποίο η καρδούλα σου θα χτυπήσει τόσο δυνατά, που δεν θα ξαναχτυπήσει για κανέναν άλλο όσο θα υπάρχεις σ' αυτό τον κόσμο".
Όντας πολύ μικρή, δεν μπορούσα να καταλάβω τι σχέση μπορεί να έχει ένας άνδρας με ένα πουλί. Πόσο μάλλον να κάνω τους απαραίτητους συσχετισμούς, όταν μου μιλούσε για ήσυχα, άστατα, ταξιδιάρικα και όλα τα άλλα είδη πουλιών. Όταν όμως, μου είπε και για τα παραδείσια, τότε ήταν που μπερδεύτηκα τελείως. Επέλεξα, όμως, να μην την διακόψω ούτε με την ανάσα μου, γιατί ήμουν κάτι περισσότερο από βέβαιη ότι αυτό που θα μου έλεγε θα ήταν τόσο υπέροχο που θα το θυμόμουν μια ζωή. Κι έτσι έκανα, την άφησα να συνεχίσει.
"Όλα τα πουλιά, μπορείς να κλείσεις μέσα σ' ένα κλουβί και να τα σέρνεις μαζί σου όπου κι αν πας. Να τα έχεις στο σπίτι σου, στο μπαλκόνι σου, στο εξοχικό σου, να τα κουβαλάς στις διακοπές σου. Δεν θα πάθουν τίποτα. Το μόνο που χρειάζονται είναι να καθαρίζεις το κλουβί τους, να τους δίνεις τροφή και νερό, και να τους μιλάς που και που χωρίς αυτό πάλι να είναι απαραίτητο. Έτσι, θα συμπεριφέρεσαι και στους άνδρες που θα έρθουν στη ζωή σου για λίγο και που δεν θα αγγίξουν καθόλου την καρδιά σου. Θα τους δίνεις μόνο τα απαραίτητα. Λίγη προσοχή στην αρχή, κατά το καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε σκαλώσω, και τίποτα παραπάνω. Πολλές φορές μπορεί να ξεχάσεις να ασχοληθείς μαζί τους μια ολόκληρη μέρα. Και μάλιστα αυτό δεν θα σε πειράζει καθόλου. Θα έχεις εσύ τη ζωή σου και θα θεωρείς υποχρέωσή του, αν θέλει να περάσει κάποιες ώρες μαζί σου να ακολουθεί τις δικές σου ορέξεις, τα δικά σου σχέδια. Αν πάλι δεν θέλει, δεν θα σου καίγεται καρφάκι. Θα συνεχίζεις την ημέρα σου όπως την είχες προγραμματίσει και μάλιστα θα τον λες και εγωιστή από πάνω που δεν ήθελε να περάσει το απόγευμά του με τους φίλους σου".
Στο σημείο αυτό, είχαν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν λίγο τα πράγματα μέσα στη σκέψη μου, αλλά παρόλα αυτά υπήρχε το μεγάλο μπέρδεμα. Τι μπορεί να είναι αυτά τα παραδείσια πουλιά; Εκεί ήρθε η απάντηση...
"Υπάρχουν, όμως, και τα άλλα πουλιά, τα παραδείσια! Τα πουλιά αυτά σου κόβουν την ανάσα μόνο που θα τολμήσεις να ρίξεις τα μάτια σου επάνω τους. Σκλαβώνουν τη ματιά σου για πάντα στα πολύχρωμα φτερά τους. Μ' αυτά τα πουλιά δεν τολμάει καν να περάσει απ' το μυαλό σου να τα κλείσεις σ' ένα κλουβί και να τα σέρνεις από δω κι από κει. Άλλωστε, αυτά τα πουλιά, όταν τα περιορίσεις ή όταν τα βγάλεις από το περιβάλλον τους, μαραζώνουν... πεθαίνουν. Αυτά τα πουλιά δεν αναγνωρίζουν ιδιοκτήτη, γιατί μεγάλωσαν ελεύθερα... γεννήθηκαν ελεύθερα και έτσι τους αξίζει να συνεχίσουν να ζουν. Είναι τα μόνα πουλιά που δεν θέλουν τίποτα από σένα. Ούτε να τα ταΐσεις, ούτε να τα ποτίσεις, ούτε να τα καθαρίσεις. Μπορούν να κάνουν τα πάντα μόνα τους. Το μόνο που σου επιτρέπουν να κάνεις - κι αυτό τους αξίζει χίλια τα εκατό να είσαι σίγουρη - είναι να τα θαυμάζεις. Το μόνο που μπορείς να τους προσφέρεις είναι η ελευθερία τους και η διευκόλυνση να τα αφήσεις να ζουν στο περιβάλλον που έχουν μάθει. Έχουν, όμως, κι ένα ιδιαίτερο χάρισμα που λείπει από τα υπόλοιπα. Ξέρουν αν τα αγαπάς και πόσο. Αν διακρίνουν στα μάτια σου την αγάπη, αν ακούσουν στη φωνή σου το τρέμουλο της λαχτάρας να τα ξαναδείς, ξαναέρχονται, με την προϋπόθεση όμως ότι δεν θα τα φυλακίσεις. Έτσι, θα βλέπεις τον άνδρα που θα αγαπήσει πραγματικά η καρδούλα σου. Σαν παραδείσιο πουλί!".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου