Διάβασα κάπου ότι μοναξιά νιώθεις όταν ακόμη κι ο εαυτός σου δεν σε αντέχει. Φυσικά όταν το διάβασα το θεώρησα υπερβολικό. Πώς είναι δυνατόν να μη σ' αντέχει ούτε ο εαυτός σου; Και τότε ήρθε η στιγμή που θα μ' έκανε να καταλάβω ότι μπορεί να γίνει κι αυτό. Κι ότι είναι - ίσως - το πιο δύσκολο συναίσθημα που θα κληθείς ποτέ να αντιμετωπίσεις.
Μοναξιά νιώθεις όταν σ' εγκαταλείπουν ακόμη κι οι σκέψεις σου. Όταν προσπαθείς να κατανοήσεις την απόρριψη και το μυαλό σου σε προδίδει και τρέχει σε άλλα... λιβάδια. Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να βάλεις σε τάξη το χάος που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου, αλλά την ίδια εκείνη στιγμή κάτι ευχάριστο και εντελώς ανούσιο διακόπτει την μελαγχολία σου.
Όταν θέλεις όσο τίποτα να ξεμπερδέψεις τα συναισθήματά σου, να κατανοήσεις τα γεγονότα, να απελευθερωθείς απ' τη σιδερένια μπάλα που κρατάει τη σκέψη σου στο έδαφος, αλλά η ασυνείδητη θέληση για επιβίωση και συνέχεια σου κλέβει χαμόγελα με το παραμικρό.
Τότε είσαι απόλυτα μόνος σου.
Ξέρεις ότι αν κλάψεις, αν φωνάξεις, αν βρίσεις, αν μιλήσεις, αν... ζητήσεις το λόγο, όλα θα γίνουν καλύτερα γιατί θα βγουν από μέσα σου. Θα σε απαλλάξουν από το βάρος τους. Κι όμως, ο ίδιος σου ο εαυτός που θέλει απεγνωσμένα να νιώσει και πάλι χαρούμενος, αρνείται να συνεργαστεί μαζί σου.
Σε επαναφέρει με την πρώτη ευκαιρία στην πρότερη κατάσταση. Κι είναι τόσο εύκολο και απλό γι' αυτόν! Μπορεί μέσα σε μια στιγμή να καταστρέψει σαν πύργο στην άμμο, ό,τι κατάφερες τόσο καιρό μετά το Βατερλό σου. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ. Αρκεί ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα "τι κάνεις;" για ν' αρχίσει και πάλι το μαρτύριο του έρωτα.
Είναι σχεδόν γελοίο... κι όμως, τόσο αληθινό και δύσκολο! Μπορεί να χρειάστηκες μήνες ή και χρόνια για να ξεχάσεις, έστω να προσπεράσεις. Κι εκεί σε μια στιγμή όλα γυρίζουν πίσω. Είναι πάλι εκεί και αρχίζουν ξανά να σε κυνηγούν σαν δαίμονες. Κάνεις τα πάντα μόλις αντιληφθείς... το κακό να έρχεται κατά πάνω σου με ταχύτητα φωτός, για να το αποφύγεις. Προσπαθείς να πείσεις το μυαλό σου να τρέξει και πάλι αλλού, σε άλλα... λιβάδια.
Δεν γίνεται όμως, γιατί η δύναμη της καρδιάς είναι μεγαλύτερη. Όταν προστάξει εκείνη είναι σαν να προστάζει ο ίδιος ο Θεός.
Υπάρχουν κάποιες φορές που δεν ξέρεις τι νιώθεις. Το λογικό ή το αναμενόμενο... απλά δεν υπάρχουν εκεί κοντά. Κι έρχεσαι ξαφνικά αντιμέτωπη μ' έναν χείμαρρο συναισθημάτων που δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταφέρεις ποτέ να διαχειριστείς.
Το παράξενο είναι...
TO BE CONTINUED...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου