ΜΗΝ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΤΕ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!!!

          Συγχωρέστε με που θα... "παρεκκλίνω" λίγο από τη θεματολογία του 30_something, αλλά υπάρχουν φορές που απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΛΛΟ!

          Από μικρό παιδί όλοι, μα όλοι, οικογένεια, φίλοι, δάσκαλοι, μου πιπίλιζαν το μυαλό - όπως όλους σας φαντάζομαι - πως όταν θα βγω στο στίβο της ζωής θα πρέπει να έχω τα κατάλληλα εφόδια για να μπορώ ν' αντιμετωπίσω την ίδια τη ζωή. 

          Ότι θα πρέπει να έχω τη δύναμη να στέκομαι στα πόδια μου, να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και κυρίως τα πιστεύω μου. Ότι θα πρέπει να προσπαθώ για το καλύτερο διότι "οι αξίες αναγνωρίζονται". 

          Ε, λοιπόν, αυτή η φράση τώρα στα 30_something μου μ' έχει στοιχειώσει! 

Ποιες αξίες αναγνωρίζονται μωρέ; Και σε ποιον κόσμο; Πού βλέπετε γύρω σας αξίες; Πού; Ίσως είμαι τυφλή. 

          Διότι παντού βλέπω γλείφτες, βίσματα κι ανεγκέφαλους. Κι εκείνο που μ' ενοχλεί περισσότερο απ' όλα δεν είναι το ότι αυτοί έχουν τις ευκαιρίες. Εκείνο που μ' ενοχλεί είναι πως ακόμα κι αν οι "αρμόδιοι" έχουν προαποφασίσει σε ποιον θα δώσουν την όποια ευκαιρία, ας δείξουν λίγη τσίπα ρε παιδιά!

          "Για τα μάτια του κόσμου" δώστε την ευκαιρία σε όλους και διαλέξτε αυτόν που έχετε προαποφασίσει. Μην προσπαθείτε να μας πείσετε, όμως, ότι αυτό που επικρατεί εκεί έξω είναι το καλύτερο που έχουμε να δείξουμε. Και φυσικά μην ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΤΕ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ, να κόψετε τα φτερά μας. 

          Γιατί εκεί έξω υπάρχουν πολλοί γλάροι σαν τον Ιωνάθαν που αξίζουν να πετάξουν...