... Έτσι αρχίζει το μαρτύριο της "ταλάντευσης". Θέλεις να τα ξεχάσεις όλα και να πείσεις τον άλλον ότι ήταν μια κακή φάση που πέρασε. Θέλεις να ζητήσεις με τη συμπεριφορά σου, γιατί δεν έχεις το θάρρος να το πεις, συγνώμη που ήσουν σχεδόν απαράδεκτη. Κι όμως, εκεί βρίσκεις και πάλι μπροστά σου το φάντασμα των "πρέπει" σου. Τα οποία, όμως, δεν είναι τα ίδια για όλους τους ανθρώπους.
Από την άλλη θέλεις να σου πει ότι έχεις δίκιο κι ας είναι κάτι που θα το πει απλά γιατί βλέπει ότι θέλεις να το ακούσεις. Δεν σε νοιάζει η αλήθεια. Σε νοιάζει να βρεις έστω για λίγο ένα γραμμάριο κατανόησης για το παράλογο παραλήρημά σου. Ένα χάδι που δεν θα αλλάξει την κατάσταση, αλλά θα σε κάνει να νιώσεις για λίγο ασφαλής. Ή καλύτερα θα σε κάνει να νιώσεις λιγότερο αφελής απ' ό,τι έχεις διαπιστώσει ότι είσαι.
Ξέρεις ότι θα έφτανες στα άκρα για να σου δώσει αυτή την ψευδαίσθηση. Θα προσπαθούσες με κάθε τρόπο να κερδίσεις έστω μια στιγμή κατανόησης. Κι όταν σου το δώσει αυτό είσαι και πάλι ευτυχισμένη. Ανούσια ευτυχισμένη. Ατυχώς ευτυχισμένη. Ζεις και πάλι μια ψευδαίσθηση. Ζεις και πάλι μέσα στο ψεύτικο περιβάλλον που το μυαλό σου έχει επιλέξει για να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου. Για να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις.
Να συνεχίσεις τι; Εκεί πρέπει να επιλέξεις. Το χάδι που θα σου προσφέρει θα το δεχτείς απλά και μόνο σαν μια κίνηση καλής θέλησης ή θα το κάνεις βατήρα για να ξεκινήσεις σωστά αυτή τη φορά; Είναι δύσκολη αυτή η επιλογή. Σε ανακουφίζει ναι. Σε κάνει να νιώθεις λίγο καλύτερα. Η καινούργια αρχή, όμως, απαιτεί σιδερένια θέληση. Απαιτεί αναγνώριση, παραδοχή και πείσμα για να αποφύγεις τα λάθη που έχεις κάνει αμέτρητες φορές.
Χρειάζεται να δεχτείς, όχι απλά να δεις τα λάθη σου. Πρέπει να σταθείς απέναντί τους και να δείξεις στον εαυτό σου ότι δεν τα φοβάσαι πια. Ότι δεν θα επιτρέψεις να σε κυνηγάνε στο μέλλον. Ότι έχεις την δύναμη να τα συντρίψεις. Όταν το καταφέρεις αυτό έρχεται η ώρα για το δεύτερο βήμα. Το μεγάλο, το δύσκολο. Αυτό που θα σε φέρει μπροστά στα γεμάτα προσμονή μάτια του άλλου, θα σε γονατίσει η αλήθεια σου και θα μπορέσεις να φτάσεις τον εγωισμό σου στο σημείο εκείνο που θα σου αξίζει η δεύτερη ευκαιρία που ζητάς με κάθε σου αναπνοή.
Μια αναπνοή που όταν αντικρίσει το χαμόγελό του γίνεται αυτόματα ανάσα άνοιξης και φωτίζει το φθινόπωρο της πονεμένης σου ύπαρξης. Τότε ξέρεις ότι άξιζε να προσπαθήσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου