Από πολύ μικρή - όπως όλα τα θηλυκά παιδιά άλλωστε - φανταζόμουν, πώς θα είναι, πώς θα νοιώθω όταν γνωρίσω αυτόν που θα ερωτευθώ και τελικά θ' αγαπήσω. Έχοντας εικόνες για τη συγκεκριμένη ψυχοσωματική κατάσταση μόνο από τον κινηματογράφο, πίστευα ότι με το που θα τον αντικρίσω θ' αρχίσουν να κελαηδούν πουλάκια, θα ακούω στ' αφτιά μου καμπάνες, κλασσική μουσική... εν πάση περιπτώσει θα μου συμβούν όλα εκείνα που παθαίνουν οι πρωταγωνίστριες στις ταινίες. Αυτό ήταν το πρώτο μου λάθος...
Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ήξερα έστω πώς να το κουμαντάρω. Συνέβη, όμως, κάτι άλλο. Έχασα τον εαυτό μου. Δεν έτρωγα γιατί το στομάχι μου έπαψε να λειτουργεί. Δεν έπινα γιατί δεν αισθανόμουν δίψα. Δεν κοιμόμουν γιατί δεν ένοιωθα κουρασμένη. Και συν τοις άλλοις, δεν μ' άγγιζε τίποτα δυσάρεστο. Είχε καρφωθεί στο πρόσωπό μου ένα τεράστιο χαμόγελο. Χαμογελούσα είτε υπήρχε, είτε δεν υπήρχε λόγος. Με λίγα λόγια δεν ζούσα για μένα...
Σε πολλούς μπορεί ν' ακουστεί δυσάρεστη αυτή η κατάσταση. Πιστέψτε με, όμως, δεν έχω ζήσει ωραιότερο συναίσθημα απ' αυτό. Η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπαψα να σκέφτομαι το τεράστιο εγώ μου. Κι αυτό, αν το καταφέρετε, είναι τουλάχιστον λύτρωση.
Πριν βιώσω αυτή την κατάσταση παρομοίαζα τον έρωτα με κάτι που έχει μόνο αρχή και ποτέ τέλος. Τώρα, βλέποντας τα πράγματα - λίγο - πιο ψύχραιμα, μπορώ να τον παρομοιάσω... με το 24ωρο. Θα σκεφτείτε σίγουρα πως ένα 24ωρο είναι κάτι πολύ κοινό για να το βάλεις ίσια κι όμοια με τον έρωτα. Σκεφτείτε το όμως...
Ο έρωτας και το 24ωρο αρχίζουν μια στιγμή. Τη στιγμή εκείνη που η πρώτη ηλιαχτίδα ξεκινάει το μεγάλο, αλλά τόσο σύντομο ταξίδι της για τη γη. Ή καλύτερα, το κλάσμα εκείνο του δευτερολέπτου που το βλέμμα σου θα πέσει επάνω του. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από ένα βλέμμα για να αρχίσει το... 24ωρό σου.
Κατά τις πρώτες ώρες της ημέρας είσαι λίγο μπερδεμένος. Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι την προηγούμενη, τι έκανες, τι είπες, τι δεν πρόλαβες να κάνεις, τι δεν θέλησες να κάνεις. Παρόλα αυτά, όμως, νιώθεις πως είναι ξεκούραστος και έχεις τις δυνάμεις να ξεκινήσεις το 24ωρο που μόλις άρχισε, ελπίζοντας πως... σήμερα όλα θα πάνε καλύτερα.
Το ίδιο δεν συμβαίνει και στον έρωτα; Στην αρχή δεν μπορείς να καταλάβεις τι σου γίνεται. Είσαι μπερδεμένος, αλλά γεμάτος δυνάμεις να ανταποκριθείς στο κάλεσμά του. Σκέφτεσαι τους "έρωτες" που πέρασαν, τι έκανες, τι δεν έκανες, τι δεν θέλησες να κάνεις για να τους κρατήσεις ζωντανούς. Και πάντα υπάρχει αυτή η γλυκιά ελπίδα ότι αυτή τη φορά τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Όλα θα πάνε καλύτερα αυτή τη φορά, γιατί δεν είναι σαν τους "έρωτες" που είχες μέχρι τώρα, είναι κάτι άλλο.
Όσο προχωρά η μέρα, ξεκινάς με δυνάμεις στο φουλ μεν, αλλά σιγά - σιγά, για να μπορέσεις να αντέξεις μέχρι το τέλος της. Ρίχνεις διερευνητικές ματιές στους συναδέλφους, στους συνεργάτες και στις διαθέσεις τους για να διαπιστώσεις πώς είναι σήμερα. Είναι καλόκεφοι, είναι κακόκεφοι, έχουν διάθεση για χιούμορ και πειράγματα ή είναι μουντρούχοι και με καθόλου καλή διάθεση;
Το ίδιο συμβαίνει και στον έρωτα. Έχεις τη δύναμη να το πας απ' την αρχή δυναμικά. Να τα δώσεις όλα, που λένε, για να αποδώσεις τα μέγιστα. Αλλά, συγκρατείσαι - στην αρχή - για να δεις τι μέρος του λόγου είναι ο άλλος. Είναι το ίδιο μ' εσένα; Βλέπει τα πράγματα όπως τα βλέπεις κι εσύ ή έχει τελείως διαφορετικές απόψεις για τα πράγματα. Βέβαια, δεν κάνεις αναλύσεις για το Μεσανατολικό και το Μακεδονικό, αλλά ρίχνεις διερευνητικές ματιές για το πώς αντιλαμβάνεται τα καθημερινά έστω πράγματα που σε απασχολούν.
Ύστερα έρχεται το μεσημεράκι. Τότε, που η δουλειά λασκάρει λίγο και περιμένεις να έρθει η ώρα που θα... αφιερωθείς στον εαυτό σου, που θα χαλαρώσεις. Αυτή την ώρα της ημέρας, δεν δίνεις και μεγάλη σημασία στα ανάποδα που μπορεί να τύχουν στη δουλειά. Λες, "κι αύριο μέρα είναι", "και τι έγινε μωρέ" και άλλα τέτοια, μάλλον επειδή ξέρεις ότι αφού πέρασαν τα δύσκολα μπορείς να τα καταφέρεις και μ' αυτά.
Κάντε τώρα μόνοι σας τους παραλληλισμούς. Όταν γνωρίσεις έστω λίγο τον άλλο, δεν σ' ενοχλούν μικρο αναποδιές που μπορεί να έρθουν στο δρόμο σας. Δεν μπορέσατε να μείνετε μόνοι παρά για πολύ λίγο; Ε, "κι αύριο μέρα είναι". Θέλει να πάει σπίτι να ξεκουραστεί; Ε, "και τι έγινε μωρέ;", άλλωστε το χρειάζεται κιόλας.
Κι έρχεται το βράδυ. Το μόνο ήσυχο κομμάτι της ημέρας που ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει. Μπορεί να μείνεις σπίτι και να ξεκουραστείς. Μπορεί να κοιμηθείς με το που θα μπεις στο δωμάτιό σου. Μπορεί να φύγεις και να κάνεις βόλτες μέχρι το ξημέρωμα. Μπορεί να γελάσεις ασταμάτητα με τους φίλους σ' ένα μπαράκι, πίνοντας και καπνίζοντας. Ή απλά μπορεί να περάσεις ένα συνηθισμένο βράδυ χωρίς καμία διαφορά από τα προηγούμενα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον σκανδαλιάρη Θεό. Όσο προχωρά η σχέση και ξέρει ο ένας τον άλλο, μπορεί να σταματήσουν να συμβαίνουν πια συγκλονιστικά πράγματα, μικρο εκπλήξεις όπως τον πρώτο καιρό.
Ξέρετε, όμως, και οι δυο πως είναι εκεί ο ένας για τον άλλον. Μπορεί να επιστρέψετε σπίτι και να βρείτε ένα υπέροχο τραπέζι για να δειπνήσετε οι δυο σας. Μπορεί να περάσετε μια απίθανη βραδιά με φίλους, απλά και χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό. Ή απλά μπορεί να χαθείτε στην αγκαλιά του και να κοιμηθείτε μέχρι το άλλο πρωί.
Το μόνο κακό με το 24ωρο είναι ότι έχει συγκεκριμένη διάρκεια. Είναι αυτές οι εικοσιτέσσερις ώρες. Δεν έχει άλλο. Δεν μπορούν να γίνουν είκοσι τρεις και σαφώς δεν μπορούν να γίνουν είκοσι πέντε. Έχεις μόνο το περιθώριο να ξεκλέψεις κάποιες ώρες από το επόμενο 24ωρο. Αλλά αυτές μπορεί να είναι πολύ λίγες.
Κι εδώ υπάρχει η μια και μοναδική διαφορά του 24ωρου με τον έρωτα. Στον έρωτα μπορείς να επιλέξεις εσύ πόσες ώρες θα ξεκλέψειςξεκλέψεις από το επόμενο 24ωρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου