Πόσο δύσκολο είναι όταν τα πράγματα δεν... προχωράνε όπως θα ήθελες! Πόσο άσχημα νιώθεις όταν ο "έλεγχος" έχει ξεφύγει απ' τα χέρια σου! Πόσο πιο δύσκολο είναι, όμως, όταν διαπιστώνεις ότι φταις εσύ για τη σύγχυση που υπάρχει μέσα στο κεφάλι σου!
Είναι σχεδόν οδυνηρό να διαπιστώνεις ότι είσαι ανίκανος να διαχειριστείς μια κατάσταση. Δεν είσαι απλά μπερδεμένος. Δεν έχεις πελαγώσει με τις εξελίξεις. Είσαι εντελώς ανίκανος, όπως ένα τετράχρονο παιδί όταν του ζητάς να λύσει δευτεροβάθμιες εξισώσεις.
Κοιτάζει τους αριθμούς και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βάλει τα κλάματα, με την ελπίδα ότι κάποιος θα το λυπηθεί, θα πιάσει το μολύβι και θα βρει αυτός τη λύση του προβλήματος. Ή τουλάχιστον θα του εξηγήσει ότι είναι λογικό να μη μπορεί να λύσει το πρόβλημα γιατί δεν έχει τις απαιτούμενες πληροφορίες.
Έτσι κι εσύ, με γεμάτα δάκρυα μάτια ελπίζεις ότι θα έρθει ο... "μαθηματικός" και θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις τουλάχιστον - αν όχι να λύσεις την άσκηση - σε τί αναφέρεται το πρόβλημα.
Και παρόλο που τις περισσότερες φορές κανένας "μαθηματικός" δεν μπορεί να αντιληφθεί το... κενό στις γνώσεις σου ώστε να σε βοηθήσει ουσιαστικά, εσύ παίρνεις θάρρος από τα τελευταία ψήγματα δύναμης που έχεις και αποφασίζεις να... ξεκινήσεις και πάλι το σχολείο.
Κι αρχίζεις από τα βασικά. Που στην αριθμητική της καρδιάς είναι το να καταφέρεις να αντιληφθείς τί είναι η αγάπη, για να μπορείς να απαντήσεις στο πρώτο και βασικό ερώτημα αν αγαπάς και πόσο. Κι όμως, σ' εκείνο το σημείο δεν καταλαβαίνεις ότι ξεκινάς με ένα λάθος. Γι' αυτό χρειάζεται ο "μαθηματικός" και δεν μπορείς να... βγάλεις μόνος σου την ύλη.
Το υπέροχο συναίσθημα της αγάπης δεν έχει μέτρο. Δεν μπορείς να αγαπήσεις λίγο, αρκετά, πολύ ή περισσότερο. Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς. Είναι απόλυτο. Κι αφού... διαβάσεις το πρώτο κεφάλαιο δέκα φορές και νομίζεις ότι το έχεις καταλάβει προχωράς στις ασκήσεις. Κι εδώ οι ασκήσεις είναι όπως τα μαθηματικά. Ένα ερώτημα με δύο ή τρία υποερωτήματα.
Ερώτημα πρώτο, λοιπόν: Εσύ αγαπάς; Αν ναι πώς το τεκμηριώνεις; Αν όχι πώς το τεκμηριώνεις; Κι εδώ αρχίζει το μεγάλο σου βάσανο. Για να λύσεις τέτοιου είδους ασκήσεις πρέπει να έχεις μαθηματική σκέψη. Παίρνεις μολύβι και χαρτί λοιπόν και ξεκινάς με την ελπίδα ότι δεν θα πρέπει να ανοίξεις... το λυσάρι.
Υποθέτουμε ότι αγαπάς. Πώς το τεκμηριώνεις; Και αρχίζεις τις χαζές και γεμάτες εγωισμό απαντήσεις σου. Εγώ αγαπάω γιατί όταν μου έκανε αυτό εγώ αντέδρασα έτσι. Όταν μου είπε το άλλο ήμουν κυρία. Όταν θέλησε το τρίτο ήμουν κυρία. Όταν ζήτησε το τέταρτο ήμουν και πάλι κυρία.
Κι έρχεται εκεί ο "μαθηματικός" της ελάχιστης λογικής που σου έχει μείνει και σου απαντάει πως κυρία ήσουν, ερωτευμένη δεν ήσουν. Κι εκεί παθαίνεις το πρώτο σοκ. Αφού το ξεπεράσεις όμως και μπορέσεις να μετριάσεις τον τεράστιο εγωισμό σου διαπιστώνεις και τελικά παραδέχεσαι ότι δεν είσαι ερωτευμένος όταν θέλεις να γίνονται όλα όπως τα θέλεις εσύ.
Και πάλι, όμως, αντιδράς και λες ότι δεν μπορεί να αφεθείς στη βούληση του άλλου και να άγεσαι και να φέρεσαι μόνο από τα δικά του θέλω. Έχεις κι εσύ επιθυμίες, έχεις κι εσύ ανάγκες. Και συνεχίζεις να βρίσκεις σε κάθε σου απάντηση κι ένα "ναι, αλλά...". Μια αντίδραση, ένα όχι, μια... εναλλακτική. Και γυρίζεις και πάλι στη θέση του τετράχρονου παιδιού και θέλεις να βάλεις τα κλάματα γιατί ξέρεις ότι δεν έχεις ελπίδα να λύσεις το πρόβλημα.
Μόλις, όμως, βρεις το θάρρος να πεις ότι πρέπει να σκεφτείς πιο ψύχραιμα, έρχεται και γιγαντώνεται μέσα σου το αίσθημα της αδικίας που συνήθως εκδηλώνεται με τεράστια "γιατί". Γιατί δεν καταλαβαίνει πώς νιώθω; Γιατί δεν νοιάζεται που υποφέρω; Γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό που έχουμε δεν είναι αρκετό; Είναι δυνατόν να είναι τόσο αναίσθητος;
Όταν διατυπωθεί αυτό το τελευταίο ερώτημα ενεργοποιείται αυτόματα ο "μηχανισμός" εκείνος του μυαλού σου που θέλει οπωσδήποτε με κάθε τρόπο και καμία λογική να τον δικαιολογήσει. Νιώθεις την ανάγκη να χαστουκίσεις τον εαυτό σου που τόλμησες να τον κατηγορήσεις κι αρχίζεις τις απαντήσεις... αντ' αυτού.
Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνει πώς νιώθω, είναι ότι εγώ είμαι υπερβολική και βλέπω τα πράγματα τόσο τραγικά. Δεν είναι ότι δεν νοιάζεται που υποφέρω, είναι ότι αυτός μπορεί να κοντρολάρει τα συναισθήματά του ενώ εγώ όχι. Δεν είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό που έχουμε δεν είναι αρκετό, είναι ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι συγκεκριμένο για να αλλάξει την κατάσταση. Κι εκεί αρχίζεις και ηρεμείς γιατί νομίζεις ότι έχεις βρει τις απαντήσεις στα "γιατί" που σε βασανίζουν. Δεν έχεις κάνει, όμως, το αυτονόητο...
TO BE CONTINUED...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου