Η δύναμη να είσαι εκεί...

          Πώς εξηγείς σε κάποιον πόσο σημαντικός είναι; Αυτή η ερώτηση με "τρώει" καιρό. Και βάζω στοίχημα πως δεν θα απαντηθεί ποτέ. Τουλάχιστον όχι από μένα. Είναι εύκολο να βάλεις λέξεις στη σειρά και να φτιάξεις μια εικόνα. Τι κάνεις, όμως, όταν η εικόνα σου περιγράφει μια πανέμορφη - ομολογουμένως - γλάστρα στο μπαλκόνι σου, αλλά εσύ θες να περιγράψεις τον κήπο της Εδέμ; 

          Είναι ευλογία να ζήσεις το απόλυτο και μαρτύριο να μην ξέρεις να το πεις. Είναι σαν να το 'χεις μισό. Και δεν σε νοιάζει να το δείξεις. Όχι. Δεν "κοκορεύεσαι" γι' αυτό. Απλά ξέρεις πως εκείνος που απλόχερα το προσφέρει αξίζει να το ακούσει. Τότε ψάχνεις. Ψάχνεις παντού. Και δεν βρίσκεις κάτι. Μόνο τη σιγουριά να βαφτίσεις "λίγα" ή "μικρά" τα πεντάγραμμα, τα χρώματα, την ομοιοκαταληξία. 

          Κι αυτό γίνεται με μεγάλη ευκολία. Γιατί αυτά περιγράφουν έναν βράχο κι εσύ ανέβηκες στο Έβερεστ. Ζωγραφίζουν τον ήλιο κι εσύ ταξιδεύεις στον γαλαξία. Τραγουδάνε τον έρωτα κι εσύ γνώρισες το "είναι" σου. 

          Κι όμως, ο απέναντι είναι εκεί και περιμένει. Περιμένει στα μάτια σου, γιατί δεν το ζητάει. Αν το ζητούσε δεν θα το άξιζε. Γι' αυτό πρέπει να του το δώσεις. Γι' αυτό θέλεις να το δώσεις. 

          Ιδρώνουν τα χέρια απ' την αδυναμία έκφρασης. Κόβεται η ανάσα απ' το "γιατί δεν μπορώ;". Και πάλι ψάχνεις. Κάθε στίχο, κάθε γέλιο, κάθε έκφραση. Και βρίσκεις πολλά, όμως, κανένα αντάξιο. 

          Κλέβεις χρόνο γιατί έχεις την ελπίδα ότι έχεις μετρήσει σωστά. Αν όντως είναι αυτός που νιώθω, δεν μπορεί κάποια στιγμή θα καταλάβει. Δεν το θες, όμως, αυτό. Δεν θες να καταλάβει. Θες να το δείξεις, να το εισπράξει. Γιατί αυτό του αξίζει. Τίποτα λιγότερο. Να ξεγυμνωθείς για να σε ντύσει με την παρουσία του. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις για τη "δύσκολη". Ελπίζεις κάτι που δεν θες. Μόνο και μόνο για να δηλώσεις "είμαι παρών". Θα είμαι και στο μέλλον όποιο κι αν είναι αυτό. Όποιοι κι αν είμαστε εμείς τότε. 

          Θα είμαι πριν σηκώσεις το ακουστικό. Θα είμαι πριν αναστενάξεις. Πριν κυλίσει το δάκρυ και θα κλάψω πρώτη για να μην ντραπείς. Θα πονέσω πρώτη για να μην χτυπήσεις. Θα τρέξω πρώτη για να μην κάνεις βήμα. Εγώ θα φέρω το μπουκάλι για να μεθύσεις. Και θα είμαι εκεί μέχρι το πρώτο τσιγάρο της επομένης. Ή μέχρι να μη με χρειάζεσαι άλλο. Όπως και όποτε γίνει αυτό. 

          Και δεν θα φοβηθώ το "φεύγω" γιατί ήμουν εκεί. Κι αυτό δεν χάνεται. Πιστώνεται. Μέχρι να ζητηθεί πίσω. Ή καλύτερα μέχρι να νιώσω ότι ήρθε η ώρα να το προσφέρω μ' ένα χέρι για να σηκωθείς. Ένα γέλιο για ανακούφιση. Ένα δάκρυ για κατανόηση. 

          Πόσο εγωιστικό είναι αυτό!!! Να ξέρεις ότι θα δώσεις κάτι που δεν είναι δικό σου. Γιατί η δύναμη να είσαι εκεί δεν υπάρχει μέσα σου. Σου τη γεννάει και σου τη χαρίζει ο απέναντι. Κι ακριβώς επειδή δεν τη ζητάει πίσω, μπορείς να την προσφέρεις χωρίς να τη χάσεις.

Το ταξίδι της αλήθειας...

          Πόσες φορές δεν έχετε μείνει έκπληκτοι απ' το πόσο λίγα ζητάει ο έρωτας για ν' ανασαίνει! Άλλες τόσες κι εγώ. Ένα βλέμμα, μια καλημέρα, το αεράκι που σου χαϊδεύει το πρόσωπο όταν περνάει δίπλα σου. 

          Πόσες φορές δεν έχετε μείνει έκπληκτοι απ' το πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει αυτό ο απέναντι; Εγώ πάρα πολλές. Και είναι πραγματικά εκνευριστικό να μην αντιλαμβάνεται ή να μην θέλει να παραδεχτεί τα απολύτως - για σένα - αυτονόητα. 

          Όλα αυτά τα συναισθήματα είναι ένας άλλος τρόπος να φωνάξεις "είμαι ερωτευμένη". Και όλα αυτά δεν περιμένεις ο απέναντι να τα αναγνωρίσει, γιατί δεν σε νοιάζει. Δεν είναι αυτό που σε νοιάζει. Εκείνο που έχει σημασία είναι να κάνεις τα πάντα ώστε να τα κρατήσεις ζωντανά για όσο καιρό αντέχεις την δύναμή τους. 

           Αυτό είναι το μοναδικό μέτρο που επιτρέπεται στον έρωτα. Το μέτρο της αντοχής στην ευτυχία. Δεν εύκολο να την αντέξεις. Γιατί δεν ξέρεις να τη διαχειριστείς. Έχεις προετοιμαστεί για την απόρριψη. Έχεις τις άμυνές σου. Την "χορογραφία" σου. 

          Πώς διαχειρίζεται, όμως, κάποιος το χτύπημα της ευτυχίας; Μη γελιέστε δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Είναι ίσως το δυνατότερο χαστούκι που τρώει ο άνθρωπος. Απλά είναι τόση η γλύκα του, που το αρχικό κουδούνισμα στ' αφτιά ξεχνιέται γρήγορα. 

          Πώς διαχειρίζεται κανείς το γεγονός ότι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου πρέπει να ξεχάσει όσα ήξερε και να βάλει νέες παραμέτρους πορείας; Πώς γκρεμίζει τον αδιάφορα εύθραυστο κόσμο του, για να χτίσει απ' την αρχή έναν πιο σταθερό γυάλινο; Πώς αντικαθιστά τις κιτρινισμένες σελίδες του βιβλίου του, με νέες διάφανες που δεν απορροφούν το μελάνι που γράφει την καινούργια ιστορία του;

          Θέλει κότσια και τρέλα. Θέλει να εμπιστευτείς και να νιώσεις. Να παραδεχτείς και μετά ν' αφεθείς. Οτιδήποτε έρθει δεν σημαίνει πως θα είναι καλό, ευχάριστο ή όμορφο. Θα είναι, όμως, αληθινό. Κι αυτό αν είσαι τυχερός να το πάρεις, πρέπει να το φυλάξεις σαν θησαυρό. Γιατί αυτό δεν σου δίνεται, το κερδίζεις. Κι ό,τι κερδηθεί είναι για πάντα. Ό,τι χαριστεί χάνεται εύκολα και γρήγορα, μ' ένα "αντίο". 

          Μέχρι εδώ όλα καλά ή πιο σωστά κατανοητά. Τί γίνεται, όμως, όταν μόνο εσύ βλέπεις όσα κερδίζεις; Θα μου πείτε είναι κερδισμένα, ποιος νοιάζεται αν το καταλάβουν οι άλλοι; Δεν είναι έτσι, γιατί σε πνίγει η άγνοια του τρόπου να πεις "σ' ευχαριστώ που μ' άφησες να διεκδικήσω". 

          Σου τρώει τα σωθικά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν λέξεις για όσα ζεις. Δεν υπάρχουν χρώματα να το ζωγραφίσεις, δεν υπάρχουν νότες να το τραγουδήσεις, δεν υπάρχουν βήματα να το χορέψεις. Και τότε κάθεσαι απέναντι και λες "Κοίτα! Το φωνάζω με κάθε χαμόγελο, με κάθε μου κίνηση, με κάθε ανάσα μου, με κάθε μου κύτταρο. Δεν έχω άλλο τρόπο. Ευχαριστώ". 

          Κι αυτό το "ευχαριστώ" βρίσκει αμέσως στόχο, γιατί είναι καθαρό. Κάνει μεγάλο ταξίδι. Ξεκινάει από την καρδιά και περνάει από κάθε σου σταθμό. Από κάθε αρχή, από κάθε τέλος, από κάθε αντίο, από κάθε συγνώμη. Και τότε παίρνει "έγκριση", την επιβεβαίωση ότι ναι αξίζει που ξεκίνησε το ταξίδι αυτό και βρίσκει στόχο στα υγρά απ' τον καπνό μάτια του απέναντι. 

          Κι όταν η αλήθεια σου φτάσει, παρακαλάς να μην πάρεις απάντηση, γιατί τα λόγια θα την ξεθωριάσουν. Μόνο όταν πέσει στη σιωπή έχει φτάσει εκεί που έπρεπε κι έχει "προστεθεί". Μόνο τότε ξέρεις ότι θα την φυλάξει σαν θησαυρό, γιατί την κέρδισε.

Μοναξιά είναι... (part 2)

       ... Το παράξενο είναι ότι παρόλο που ξέρεις την έξοδο, δεν την πλησιάζεις ποτέ. Εσύ εκεί, επιμένεις να βρεις άκρη, να βρεις εξήγηση, να καταλάβεις. Πόσο ανόητο είναι το ανθρώπινο μυαλό όταν νομίζει ότι μπορεί να κατανοήσει και να τιθασεύσει το συναίσθημα!

          Έρχονται στιγμές που μετανιώνεις γι' αυτά που δεν πρόλαβες να πεις επειδή βιάστηκες να κλείσεις το τηλέφωνο για να κρύψεις τον πόνο σου. Έρχονται στιγμές που μετανιώνεις ακόμη και για το τηλέφωνο που έκανες. Κι όμως, δίπλα ακριβώς σ' αυτή τη σκέψη προχωρά παράλληλα και μια άλλη που σου λέει ότι είχες τουλάχιστον την ευκαιρία να του μιλήσεις. Κι αν προσέξεις παραδίπλα άλλη μια σκέψη σου γνέφει. Αυτή που λέει πως τώρα τουλάχιστον ξέρεις. 

          Είναι σίγουρο ότι θα προτιμούσες αυτό που έμαθες να μη το μάθαινες ή να μη το μάθαινες έτσι. Είναι, όμως, πάντα καλύτερα να ξέρεις την αλήθεια όποια κι αν είναι αυτή. Όσο κι αν πονάει. 

          Αυτό βέβαια προστάζει η λογική. Η λογική, όμως, ποτέ δεν είναι παρούσα όταν πρόκειται για τα συναισθήματα ενός ερωτευμένου ανθρώπου. Γιατί τότε τα πράγματα περιπλέκονται σχεδόν επικίνδυνα. 

          Πώς πείθει ένας ερωτευμένος την καρδιά του να σταματήσει να κλαίει γι' αυτό που αναγκαστικά αποχαιρετά; Πώς βρίσκει ένας ερωτευμένος το κουράγιο να ξεχάσει γρήγορα για να μπορέσει να συνεχίσει;

          Λέγεται ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι. Να βρεις για παράδειγμα άλλον στόχο για το ερωτικό σου στόχαστρο. Να βγεις και να ξεδώσεις με φίλους, οι οποίοι θα προσφερθούν εύκολα να παραχωρήσουν τον ώμο τους για να κλάψεις. 

          Ξέρουμε πολύ καλά, όμως, πως ό,τι κι αν κάνεις αυτές οι καταστάσεις χρειάζονται τον χρόνο τους. Σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν αρκεί να προσποιηθείς. Πρέπει να προσπεράσεις. Να ξεχάσεις. Και κυρίως να δεχτείς αυτό που συνέβη. 

          Βάζω ό,τι στοίχημα θέλετε ότι έχετε βρεθεί αν όχι πολλές, τουλάχιστον αρκετές φορές στην κατάσταση εκείνη που ενώ όλα δείχνουν ότι τελείωσαν και μάλιστα από δικά σου λάθη, εσύ έχεις κρυφά την ελπίδα μέσα σου ότι ξαφνικά και χωρίς λόγο, θα έρθει ο "διώκτης" σου να σε τραβήξει από το χέρι και να σε οδηγήσει σ' έναν άλλο δρόμο. Παρόμοιο μ' αυτόν που περπατούσατε παλαιότερα, αλλά λίγο πιο ομαλό.

Μοναξιά είναι... (part 1)

          Διάβασα κάπου ότι μοναξιά νιώθεις όταν ακόμη κι ο εαυτός σου δεν σε αντέχει. Φυσικά όταν το διάβασα το θεώρησα υπερβολικό. Πώς είναι δυνατόν να μη σ' αντέχει ούτε ο εαυτός σου; Και τότε ήρθε η στιγμή που θα μ' έκανε να καταλάβω ότι μπορεί να γίνει κι αυτό. Κι ότι είναι - ίσως - το πιο δύσκολο συναίσθημα που θα κληθείς ποτέ να αντιμετωπίσεις. 

          Μοναξιά νιώθεις όταν σ' εγκαταλείπουν ακόμη κι οι σκέψεις σου. Όταν προσπαθείς να κατανοήσεις την απόρριψη και το μυαλό σου σε προδίδει και τρέχει σε άλλα... λιβάδια. Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να βάλεις σε τάξη το χάος που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου, αλλά την ίδια εκείνη στιγμή κάτι ευχάριστο και εντελώς ανούσιο διακόπτει την μελαγχολία σου. 

          Όταν θέλεις όσο τίποτα να ξεμπερδέψεις τα συναισθήματά σου, να κατανοήσεις τα γεγονότα, να απελευθερωθείς απ' τη σιδερένια μπάλα που κρατάει τη σκέψη σου στο έδαφος, αλλά η ασυνείδητη θέληση για επιβίωση και συνέχεια σου κλέβει χαμόγελα με το παραμικρό. 

          Τότε είσαι απόλυτα μόνος σου. 

          Ξέρεις ότι αν κλάψεις, αν φωνάξεις, αν βρίσεις, αν μιλήσεις, αν... ζητήσεις το λόγο, όλα θα γίνουν καλύτερα γιατί θα βγουν από μέσα σου. Θα σε απαλλάξουν από το βάρος τους. Κι όμως, ο ίδιος σου ο εαυτός που θέλει απεγνωσμένα να νιώσει και πάλι χαρούμενος, αρνείται να συνεργαστεί μαζί σου. 

          Σε επαναφέρει με την πρώτη ευκαιρία στην πρότερη κατάσταση. Κι είναι τόσο εύκολο και απλό γι' αυτόν! Μπορεί μέσα σε μια στιγμή να καταστρέψει σαν πύργο στην άμμο, ό,τι κατάφερες τόσο καιρό μετά το Βατερλό σου. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ. Αρκεί ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα "τι κάνεις;" για ν' αρχίσει και πάλι το μαρτύριο του έρωτα. 

          Είναι σχεδόν γελοίο... κι όμως, τόσο αληθινό και δύσκολο! Μπορεί να χρειάστηκες μήνες ή και χρόνια για να ξεχάσεις, έστω να προσπεράσεις. Κι εκεί σε μια στιγμή όλα γυρίζουν πίσω. Είναι πάλι εκεί και αρχίζουν ξανά να σε κυνηγούν σαν δαίμονες. Κάνεις τα πάντα μόλις αντιληφθείς... το κακό να έρχεται κατά πάνω σου με ταχύτητα φωτός, για να το αποφύγεις. Προσπαθείς να πείσεις το μυαλό σου να τρέξει και πάλι αλλού, σε άλλα... λιβάδια. 

          Δεν γίνεται όμως, γιατί η δύναμη της καρδιάς είναι μεγαλύτερη. Όταν προστάξει εκείνη είναι σαν να προστάζει ο ίδιος ο Θεός. 

          Υπάρχουν κάποιες φορές που δεν ξέρεις τι νιώθεις. Το λογικό ή το αναμενόμενο... απλά δεν υπάρχουν εκεί κοντά. Κι έρχεσαι ξαφνικά αντιμέτωπη μ' έναν χείμαρρο συναισθημάτων που δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταφέρεις ποτέ να διαχειριστείς. 

          Το παράξενο είναι... 

TO BE CONTINUED...

Η... μαθηματική σκέψη (part 3)

       ... Έτσι αρχίζει το μαρτύριο της "ταλάντευσης". Θέλεις να τα ξεχάσεις όλα και να πείσεις τον άλλον ότι ήταν μια κακή φάση που πέρασε. Θέλεις να ζητήσεις με τη συμπεριφορά σου, γιατί δεν έχεις το θάρρος να το πεις, συγνώμη που ήσουν σχεδόν απαράδεκτη. Κι όμως, εκεί βρίσκεις και πάλι μπροστά σου το φάντασμα των "πρέπει" σου. Τα οποία, όμως, δεν είναι τα ίδια για όλους τους ανθρώπους. 

          Από την άλλη θέλεις να σου πει ότι έχεις δίκιο κι ας είναι κάτι που θα το πει απλά γιατί βλέπει ότι θέλεις να το ακούσεις. Δεν σε νοιάζει η αλήθεια. Σε νοιάζει να βρεις έστω για λίγο ένα γραμμάριο κατανόησης για το παράλογο παραλήρημά σου. Ένα χάδι που δεν θα αλλάξει την κατάσταση, αλλά θα σε κάνει να νιώσεις για λίγο ασφαλής. Ή καλύτερα θα σε κάνει να νιώσεις λιγότερο αφελής απ' ό,τι έχεις διαπιστώσει ότι είσαι. 

          Ξέρεις ότι θα έφτανες στα άκρα για να σου δώσει αυτή την ψευδαίσθηση. Θα προσπαθούσες με κάθε τρόπο να κερδίσεις έστω μια στιγμή κατανόησης. Κι όταν σου το δώσει αυτό είσαι και πάλι ευτυχισμένη. Ανούσια ευτυχισμένη. Ατυχώς ευτυχισμένη. Ζεις και πάλι μια ψευδαίσθηση. Ζεις και πάλι μέσα στο ψεύτικο περιβάλλον που το μυαλό σου έχει επιλέξει για να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου. Για να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις. 

          Να συνεχίσεις τι; Εκεί πρέπει να επιλέξεις. Το χάδι που θα σου προσφέρει θα το δεχτείς απλά και μόνο σαν μια κίνηση καλής θέλησης ή θα το κάνεις βατήρα για να ξεκινήσεις σωστά αυτή τη φορά; Είναι δύσκολη αυτή η επιλογή. Σε ανακουφίζει ναι. Σε κάνει να νιώθεις λίγο καλύτερα. Η καινούργια αρχή, όμως, απαιτεί σιδερένια θέληση. Απαιτεί αναγνώριση, παραδοχή και πείσμα για να αποφύγεις τα λάθη που έχεις κάνει αμέτρητες φορές. 

          Χρειάζεται να δεχτείς, όχι απλά να δεις τα λάθη σου. Πρέπει να σταθείς απέναντί τους και να δείξεις στον εαυτό σου ότι δεν τα φοβάσαι πια. Ότι δεν θα επιτρέψεις να σε κυνηγάνε στο μέλλον. Ότι έχεις την δύναμη να τα συντρίψεις. Όταν το καταφέρεις αυτό έρχεται η ώρα για το δεύτερο βήμα. Το μεγάλο, το δύσκολο. Αυτό που θα σε φέρει μπροστά στα γεμάτα προσμονή μάτια του άλλου, θα σε γονατίσει η αλήθεια σου και θα μπορέσεις να φτάσεις τον εγωισμό σου στο σημείο εκείνο που θα σου αξίζει η δεύτερη ευκαιρία που ζητάς με κάθε σου αναπνοή. 

          Μια αναπνοή που όταν αντικρίσει το χαμόγελό του γίνεται αυτόματα ανάσα άνοιξης και φωτίζει το φθινόπωρο της πονεμένης σου ύπαρξης. Τότε ξέρεις ότι άξιζε να προσπαθήσεις...

Η... μαθηματική σκέψη (part 2)

       ... Δεν έχεις τα κότσια να παραδεχτείς ότι η δική σου επιλογή είναι που σε πονάει και όχι η συμπεριφορά του άλλου. Αυτός ο άλλος ήταν έτσι από το "χαίρω πολύ". Δεν έχει αλλάξει, γιατί δεν υπήρχε και λόγος. Κι εσύ το ήξερες και το δέχτηκες. Αυτό σε είχε γοητεύσει τότε. Αυτός ο χαρακτήρας, αυτός ο άνθρωπος, αυτή η συμπεριφορά. Τώρα απλά διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς να προσποιηθείς για όσο διάστημα νόμιζες ότι θα αντέξεις, πως σου κάνει αυτή η συμπεριφορά. Επομένως δεν φταίει ο άλλος. Φταίει η δική σου λάθος εκτίμηση. Τα δικά σου όρια αντοχής. 

          Κι έτσι φτάνεις πάλι στο σημείο να πρέπει να ζητήσεις ευθύνες από τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι κάτι που πονάει περισσότερο από τη μεγαλύτερη προδοσία. Σ' έχει προδώσει ο ίδιος σου ο εαυτός. "Έφτυσε" τη δική σου εκτίμηση. Σου έδωσε χαστούκι για να ξυπνήσεις, γιατί ηθελημένα... κοιμόσουν τον ύπνο του δικαίου. 

          Θέλεις να του μιλήσεις, να του ζητήσεις συγνώμη, αλλά και να του κουνήσεις επιδεικτικά το δάχτυλο για τα δικά σου "ολισθήματα". Κι ελπίζεις ότι τα δικά σου λάθη θα αποδειχθούν μικρότερα από τα δικά σου. Και πάλι, όμως, κάνεις λάθος. Γιατί εκείνος τα έχει καλά με τον εαυτό του. 

          Γιατί εσύ έκρυψες την αλήθεια της σκέψης σου. Είχες κρυφούς πόθους, που δεν τόλμησες να πεις γιατί φοβήθηκες πως θα τον κάνουν να τρέξει μακριά. Και τώρα, ενώ αυτός είναι ήρεμος μέσα του, εσύ παλεύεις μ' αυτά που είπες, που έκανες και μ' αυτά που πραγματικά ήθελες. Πρέπει να παλέψεις και πάλι με σένα. Πρέπει να γκρεμίσεις τον εαυτό σου και να τον "ξαναστήσεις" απ' την αρχή αν θέλεις να προχωρήσεις μόνος σου, με σταθερά βήματα κι όχι στηριζόμενος σε ψεύτικα δεκανίκια του μυαλού σου. 

          Έτσι αρχίζει το μαρτύριο της "ταλάντευσης".

TO BE CONTINIED...

Η... μαθηματική σκέψη (part 1)

          Πόσο δύσκολο είναι όταν τα πράγματα δεν... προχωράνε όπως θα ήθελες! Πόσο άσχημα νιώθεις όταν ο "έλεγχος" έχει ξεφύγει απ' τα χέρια σου! Πόσο πιο δύσκολο είναι, όμως, όταν διαπιστώνεις ότι φταις εσύ για τη σύγχυση που υπάρχει μέσα στο κεφάλι σου!

          Είναι σχεδόν οδυνηρό να διαπιστώνεις ότι είσαι ανίκανος να διαχειριστείς μια κατάσταση. Δεν είσαι απλά μπερδεμένος. Δεν έχεις πελαγώσει με τις εξελίξεις. Είσαι εντελώς ανίκανος, όπως ένα τετράχρονο παιδί όταν του ζητάς να λύσει δευτεροβάθμιες εξισώσεις. 

          Κοιτάζει τους αριθμούς και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βάλει τα κλάματα, με την ελπίδα ότι κάποιος θα το λυπηθεί, θα πιάσει το μολύβι και θα βρει αυτός τη λύση του προβλήματος. Ή τουλάχιστον θα του εξηγήσει ότι είναι λογικό να μη μπορεί να λύσει το πρόβλημα γιατί δεν έχει τις απαιτούμενες πληροφορίες. 

          Έτσι κι εσύ, με γεμάτα δάκρυα μάτια ελπίζεις ότι θα έρθει ο... "μαθηματικός" και θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις τουλάχιστον - αν όχι να λύσεις την άσκηση - σε τί αναφέρεται το πρόβλημα. 

          Και παρόλο που τις περισσότερες φορές κανένας "μαθηματικός" δεν μπορεί να αντιληφθεί το... κενό στις γνώσεις σου ώστε να σε βοηθήσει ουσιαστικά, εσύ παίρνεις θάρρος από τα τελευταία ψήγματα δύναμης που έχεις και αποφασίζεις να... ξεκινήσεις και πάλι το σχολείο. 

          Κι αρχίζεις από τα βασικά. Που στην αριθμητική της καρδιάς είναι το να καταφέρεις να αντιληφθείς τί είναι η αγάπη, για να μπορείς να απαντήσεις στο πρώτο και βασικό ερώτημα αν αγαπάς και πόσο. Κι όμως, σ' εκείνο το σημείο δεν καταλαβαίνεις ότι ξεκινάς με ένα λάθος. Γι' αυτό χρειάζεται ο "μαθηματικός" και δεν μπορείς να... βγάλεις μόνος σου την ύλη. 

          Το υπέροχο συναίσθημα της αγάπης δεν έχει μέτρο. Δεν μπορείς να αγαπήσεις λίγο, αρκετά, πολύ ή περισσότερο. Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς. Είναι απόλυτο. Κι αφού... διαβάσεις το πρώτο κεφάλαιο δέκα φορές και νομίζεις ότι το έχεις καταλάβει προχωράς στις ασκήσεις. Κι εδώ οι ασκήσεις είναι όπως τα μαθηματικά. Ένα ερώτημα με δύο ή τρία υποερωτήματα. 

          Ερώτημα πρώτο, λοιπόν: Εσύ αγαπάς; Αν ναι πώς το τεκμηριώνεις; Αν όχι πώς το τεκμηριώνεις; Κι εδώ αρχίζει το μεγάλο σου βάσανο. Για να λύσεις τέτοιου είδους ασκήσεις πρέπει να έχεις μαθηματική σκέψη. Παίρνεις μολύβι και χαρτί λοιπόν και ξεκινάς με την ελπίδα ότι δεν θα πρέπει να ανοίξεις... το λυσάρι. 

          Υποθέτουμε ότι αγαπάς. Πώς το τεκμηριώνεις; Και αρχίζεις τις χαζές και γεμάτες εγωισμό απαντήσεις σου. Εγώ αγαπάω γιατί όταν μου έκανε αυτό εγώ αντέδρασα έτσι. Όταν μου είπε το άλλο ήμουν κυρία. Όταν θέλησε το τρίτο ήμουν κυρία. Όταν ζήτησε το τέταρτο ήμουν και πάλι κυρία. 

          Κι έρχεται εκεί ο "μαθηματικός" της ελάχιστης λογικής που σου έχει μείνει και σου απαντάει πως κυρία ήσουν, ερωτευμένη δεν ήσουν. Κι εκεί παθαίνεις το πρώτο σοκ. Αφού το ξεπεράσεις όμως και μπορέσεις να μετριάσεις τον τεράστιο εγωισμό σου διαπιστώνεις και τελικά παραδέχεσαι ότι δεν είσαι ερωτευμένος όταν θέλεις να γίνονται όλα όπως τα θέλεις εσύ. 

          Και πάλι, όμως, αντιδράς και λες ότι δεν μπορεί να αφεθείς στη βούληση του άλλου και να άγεσαι και να φέρεσαι μόνο από τα δικά του θέλω. Έχεις κι εσύ επιθυμίες, έχεις κι εσύ ανάγκες. Και συνεχίζεις να βρίσκεις σε κάθε σου απάντηση κι ένα "ναι, αλλά...". Μια αντίδραση, ένα όχι, μια... εναλλακτική. Και γυρίζεις και πάλι στη θέση του τετράχρονου παιδιού και θέλεις να βάλεις τα κλάματα γιατί ξέρεις ότι δεν έχεις ελπίδα να λύσεις το πρόβλημα. 

          Μόλις, όμως, βρεις το θάρρος να πεις ότι πρέπει να σκεφτείς πιο ψύχραιμα, έρχεται και γιγαντώνεται μέσα σου το αίσθημα της αδικίας που συνήθως εκδηλώνεται με τεράστια "γιατί". Γιατί δεν καταλαβαίνει πώς νιώθω; Γιατί δεν νοιάζεται που υποφέρω; Γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό που έχουμε δεν είναι αρκετό; Είναι δυνατόν να είναι τόσο αναίσθητος; 

          Όταν διατυπωθεί αυτό το τελευταίο ερώτημα ενεργοποιείται αυτόματα ο "μηχανισμός" εκείνος του μυαλού σου που θέλει οπωσδήποτε με κάθε τρόπο και καμία λογική να τον δικαιολογήσει. Νιώθεις την ανάγκη να χαστουκίσεις τον εαυτό σου που τόλμησες να τον κατηγορήσεις κι αρχίζεις τις απαντήσεις... αντ' αυτού. 

          Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνει πώς νιώθω, είναι ότι εγώ είμαι υπερβολική και βλέπω τα πράγματα τόσο τραγικά. Δεν είναι ότι δεν νοιάζεται που υποφέρω, είναι ότι αυτός μπορεί να κοντρολάρει τα συναισθήματά του ενώ εγώ όχι. Δεν είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό που έχουμε δεν είναι αρκετό, είναι ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι συγκεκριμένο για να αλλάξει την κατάσταση. Κι εκεί αρχίζεις και ηρεμείς γιατί νομίζεις ότι έχεις βρει τις απαντήσεις στα "γιατί" που σε βασανίζουν. Δεν έχεις κάνει, όμως, το αυτονόητο...

TO BE CONTINUED...

Οι στιγμές που λυγίζεις...

          Όση δύναμη κι αν σου δίνει αυτό το παράξενο συναίσθημα που γεννιέται μέσα σου, άθελά σου, με μια και μόνη ματιά, υπάρχουν στιγμές που φαίνεται πως δεν φτάνει για να σε κρατήσει όρθιο στα πόδια σου. Είναι οι αφόρητες στιγμές που λυγίζεις. 

          Είναι οι στιγμές που ό,τι μέχρι τότε εκθείαζες, ό,τι θεωρούσες ευλογία Θεού, ό,τι παρακαλούσες να μην χάσεις γιατί είναι η ζωή σου ολόκληρη, αρχίζεις να το καταριέσαι, να αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που το συνάντησες, που το είδες, που το ένιωσες να συνταράσσει το είναι σου ολόκληρο. 

           Είναι οι στιγμές που κλείνεσαι στο καβούκι σου και δεν ανέχεσαι καμία ανθρώπινη παρουσία κοντά σου. Που πίνεις και καπνίζεις ώρες ατελείωτες, μόνος σ' ένα δωμάτιο άδειο σαν την ψυχή σου. Σ' ένα δωμάτιο που όσο περνάει η ώρα σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο από τις μαύρες σκέψεις που κάνει το θολωμένο μυαλό σου. 

          Και όλη αυτή η μαυρίλα δημιουργείται από μια άτυχη στιγμή, από μια στιγμή που συνδυάστηκαν άσχετα μεταξύ τους γεγονότα και έφτιαξαν ένα "τερατούργημα" μέσα στο κεφάλι σου. Ένα απαράδεκτο "όχι" ή ένα ανούσιο "ναι" μπορεί - αν συνδυαστεί με την ακατάλληλη ώρα - να τινάξει στον αέρα την ωραιότερη στιγμή της σχέσης σου. 

          Κι όμως, σπάνια το σκεφτόμαστε, σπάνια μετράμε τις συνέπειες, σπάνια "διαβάζουμε" εκ των προτέρων τη συνέχεια, γιατί ο εγωισμός μας έχει ψηλώσει τόσο που κρύβει οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά μας. Και το αποτέλεσμα; Το σκοτεινό, άδειο δωμάτιο. Η μοναξιά, που κάθεται ακριβώς απέναντί σου, σε κοιτάζει κατάματα και γελάει ασταμάτητα με την ανοησία σου. Ο φόβος που σε πλημμυρίζει για το μετά, το αύριο, το μέλλον και τα βασανιστικά "γιατί" που δεν έχεις τα κότσια να απαντήσεις. Δεν αντέχεις να παραδεχθείς ότι όλα ήταν δικό σου λάθος, ένα λάθος που - ίσως - πληρώνεις μια ζωή. 

           Ένα λάθος που - τι γελοίο - είχες ξανακάνει στο παρελθόν και είχες ορκιστεί πως δεν θα επαναλάβεις. Και είναι γελοίο γιατί για να μην κάνεις ξανά τα ίδια λάθη πρέπει πρώτα να συντρίψεις το "εγώ" σου, που άλλη μια φορά άφησες να μεγαλώσει επικίνδυνα. 

           Κι όσο περνάει η ώρα τόσο η θλίψη καίει το μέσα σου κι όσο καίγεσαι σκέφτεσαι όλο και πιο παράλογα κι όσο δεν σκέφτεσαι λογικά κάνεις μεγαλύτερα λάθη κι όσα περισσότερα λάθη κάνεις τόσες αναποδιές έρχονται στο αγύριστο κεφάλι σου. Και μεγαλώνει η θλίψη και πληθαίνουν τα "γιατί" και φουντώνει μέσα σου η αδικία και θολώνει το μυαλό σου κι η μοναξιά γελάει πιο δυνατά και θέλεις να ξεφύγεις, να γλυτώσεις, να νιώσεις σιγουριά και ζεστασιά, αλλά... που; Πού να τα βρεις αυτά όταν μόνος σου έχεις διώξει αυτόν που απλόχερα στα χάρισε; 

          Κι αρχίζεις πάλι να καταριέσαι, μόνο που αυτή τη φορά στόχος είσαι εσύ. Χτυπάς τον εαυτό σου και δεν πονάς περισσότερο απ' τον πόνο που προκάλεσες κι αυτό σε θυμώνει. Κι έχεις μια μικρή ελπίδα ότι όλα θ' αλλάξουν ξαφνικά από μόνα τους, γιατί δεν μπορείς να τ' αλλάξεις εσύ. 

          Εσύ ελπίζεις, η μοναξιά γελάει, η καρδιά φουντώνει, το μυαλό θολώνει, οι τύψεις πονάνε αβάσταχτα κι ένα δάκρυ αρχίζει να κυλάει στο πρόσωπό σου. Τελικά, αυτή είναι η στιγμή που γεννιέται η ελπίδα. Το δάκρυ είναι η απόδειξη ότι νιώθεις το λα΄θος σου και ανοίγει ένας δρόμος να παραδεχθείς καταρχήν ότι έφταιξες και μετά να πλησιάσεις αυτόν που πόνεσες και να ζητήσεις συγνώμη. 

          Και την στιγμή που έχεις γεμίσει δύναμη και θάρρος να κάνεις ένα βήμα προς την σύνθλιψη του "εγώ" σου, έρχεται μήνυμα από την άλλη πλευρά της όχθης ότι όλα είναι όπως πριν, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, απλά μας "χάλασε" μια άτυχη στιγμή. 

          Κι αρχίζεις και γελάς με τη θλίψη σου, με τις σκέψεις σου, με την ανοησία σου. Αλλά εκείνο που σου μένει είναι ότι τελικά αυτό το παράξενο συναίσθημα που γεννιέται μέσα σου, άθελά σου, με μια και μόνη ματιά, φτάνει να σε κρατήσει όρθιο στα πόδια σου...

ΜΗΝ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΤΕ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!!!

          Συγχωρέστε με που θα... "παρεκκλίνω" λίγο από τη θεματολογία του 30_something, αλλά υπάρχουν φορές που απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΛΛΟ!

          Από μικρό παιδί όλοι, μα όλοι, οικογένεια, φίλοι, δάσκαλοι, μου πιπίλιζαν το μυαλό - όπως όλους σας φαντάζομαι - πως όταν θα βγω στο στίβο της ζωής θα πρέπει να έχω τα κατάλληλα εφόδια για να μπορώ ν' αντιμετωπίσω την ίδια τη ζωή. 

          Ότι θα πρέπει να έχω τη δύναμη να στέκομαι στα πόδια μου, να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και κυρίως τα πιστεύω μου. Ότι θα πρέπει να προσπαθώ για το καλύτερο διότι "οι αξίες αναγνωρίζονται". 

          Ε, λοιπόν, αυτή η φράση τώρα στα 30_something μου μ' έχει στοιχειώσει! 

Ποιες αξίες αναγνωρίζονται μωρέ; Και σε ποιον κόσμο; Πού βλέπετε γύρω σας αξίες; Πού; Ίσως είμαι τυφλή. 

          Διότι παντού βλέπω γλείφτες, βίσματα κι ανεγκέφαλους. Κι εκείνο που μ' ενοχλεί περισσότερο απ' όλα δεν είναι το ότι αυτοί έχουν τις ευκαιρίες. Εκείνο που μ' ενοχλεί είναι πως ακόμα κι αν οι "αρμόδιοι" έχουν προαποφασίσει σε ποιον θα δώσουν την όποια ευκαιρία, ας δείξουν λίγη τσίπα ρε παιδιά!

          "Για τα μάτια του κόσμου" δώστε την ευκαιρία σε όλους και διαλέξτε αυτόν που έχετε προαποφασίσει. Μην προσπαθείτε να μας πείσετε, όμως, ότι αυτό που επικρατεί εκεί έξω είναι το καλύτερο που έχουμε να δείξουμε. Και φυσικά μην ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΤΕ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ, να κόψετε τα φτερά μας. 

          Γιατί εκεί έξω υπάρχουν πολλοί γλάροι σαν τον Ιωνάθαν που αξίζουν να πετάξουν...

Το "αχ" του... δικός σου καημός!

          Θυμάστε εκείνη τη θεωρία της Φυσικής από το σχολείο για τα συγκοινωνούντα δοχεία; Ήταν μια πολύ απλή και καθ' όλα κατανοητή θεωρία, η οποία μπορεί να έχει - τελικά - πλήρη εφαρμογή σε πολλούς τομείς της καθημερινής μας ζωής. Ένας από τους τομείς αυτούς είναι και το... 24ωρο. 

          Όταν "συγκοινωνείς" με κάποιον άνθρωπο είναι νόμος - βάσει και της συγκεκριμένης θεωρίας - ότι όταν θα είναι όλα καλά για το... 24ωρό σου, θα είναι και για σένα. Και κατά συνέπεια όταν κάτι θα πηγαίνει στραβά γι' αυτόν θα πηγαίνει και για σένα. 

          Μόνο που στον συγκεκριμένο τομέα υπάρχει μια μικρή... παραλλαγή στη θεωρία. Στα συγκοινωνούντα δοχεία σε όποιο ύψος έχει φτάσει το υγρό στο ένα δοχείο, στο ίδιο ακριβώς ύψος φτάνει και στο άλλο. Όταν όμως η θεωρία εφαρμόζεται στον τομέα του "24ωρου" το... υγρό δεν φτάνει στο ίδιο ύψος και στα δύο δοχεία. Όταν το δικό του βάσανο είναι ένα απλό "αχ", το δικό σου βάσανο γίνεται "ΑΑΑΑΧΧΧΧ"!

          Σας έχει τύχει ποτέ να σας πηγαίνουν όλα καλά, να είστε μες στην καλή χαρά και μόλις τον δείτε κατσουφιασμένο να σκοτεινιάζουν τα πάντα; Αν όχι τότε λυπάμαι αλλά δεν έχετε ερωτευθεί. Όταν βρέθηκα στη συγκεκριμένη κατάσταση ένιωσα κενή, υπεύθυνη, αδύναμη. 

          Κενή γιατί η απότομη αλλαγή από τη χαρά στη λύπη, δύο εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα, σε κάνει να χάνεσαι. Υπεύθυνη γιατί όταν "πονάει το δοντάκι" είσαι πρόθυμος να αναλάβεις κάθε ευθύνη προκειμένου να νιώσει εκείνος καλύτερα. Αδύναμη γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να του αλλάξω τη διάθεση. 

          Κι αρχίζεις εκείνες τις απέλπιδες προσπάθειες να τον κάνεις να χαμογελάσει, έστω και με το ζόρι. Θυμάσαι κάθε ανέκδοτο που έχεις ακούσει τα τελευταία πέντε χρόνια και του το πετάς κατάμουτρα με την ελπίδα ότι θα σκάσει ένα χαμόγελο. Μάταια, όμως. Κάνεις ό,τι χαζομάρα έρθει στο μυαλό σου προκειμένου έστω να κάνει ένα σχόλιο που μπορεί να προκαλέσει κάτι διαφορετικό από την απελπισία που νιώθει. Και πάλι μάταια. 

          Ψάχνεις να βρεις τι μπορεί να έχει γίνει και είναι έτσι κακόκεφος. Βάζεις διάφορα στο μυαλό σου και είναι περισσότερο από βέβαιο, δεν περνάει ποτέ από το μυαλό σου ο πραγματικός λόγος που είναι κακόκεφος. 

          Μετά αρχίζεις να παρατηρείς. Βλέπεις ότι όταν είναι με άλλους είναι καλά, χαμογελάει, κάνει πλάκα και μόνο όταν είναι μαζί σου είναι κατσούφης. Και σε πιάνει το παράπονο. Γιατί;

          Τί μπορεί να του έχεις κάνει και σου συμπεριφέρεται έτσι; Τί μπορεί να έχεις πει και τον πείραξε; Τί μπορεί να σκέφτηκες - κι αυτό περνάει απ' το μυαλό σου όσο περίεργο κι αν ακούγεται - και ενοχλήθηκε;

          Κι έτσι χαλάει ολόκληρη η μέρα σου. Δεν έχεις διάθεση για τίποτα. Δεν μπορείς να ανεχτείς τίποτα και κανέναν. Ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αρχίζεις να τιμωρείς και να βρίζεις τον χαζό εαυτό σου που τον έκανες να νιώθει έτσι. Και θυμάσαι ό,τι έχεις πει κι ό,τι έχεις κάνει κατά καιρούς και νομίζεις ότι πληρώνεις το τίμημα μ' αυτόν τον τρόπο. 

          Το μαρτύριό σου μπορεί να κρατήσει λίγα λεπτά, μπορεί να κρατήσει και μέρες ολόκληρες. Και τότε θυμάσαι τις μεγάλες... αμαρτίες σου για τις οποίες πληρώνεις το τίμημα. Κι έχεις την ελπίδα, έστω να σου μιλήσει και να σου πει "με πείραξε αυτό", για να μπορέσεις να του εξηγήσεις ότι δεν έκανες τίποτα εσκεμμένα, τίποτα επίτηδες για να τον πληγώσεις. Αλλά δεν έρχεται ούτε αυτό. Και το μαρτύριο συνεχίζεται...

          Και εξακολουθείς να κάνεις απίστευτους συνδυασμούς πραγμάτων, λεγομένων, καταστάσεων για να βρεις μια άκρη. Κι όσο πιο πολύ συνδυάζεις τόσο πιο πολύ αυτή η άκρη απομακρύνεται. Και τόσο πιο πολύ απελπίζεσαι. Και θυμώνεις που περνάς αυτό το πράγμα γιατί ξέρεις ότι δεν θα έκανες ποτέ τίποτα που θα τον πλήγωνε. Γιατί ξέρεις ότι κάθε φορά που πληγώνεται πονάς περισσότερο. 

           Και τότε, όταν αυτές οι σκέψεις γίνονται πραγματικά βασανιστικές, παίρνεις την απόφαση να τον ρωτήσεις τι έχει. Και στην απάντησή του - αρχικά - έρχεται δεύτερο βάσανο. Σου πετάει κατάμουτρα ένα "τίποτα" και σε στέλνει για... βρούβες. Επιμένεις, όμως, λέγοντάς του ότι αν του έκανες κάτι ζητάς συγνώμη και τότε σκάει το πρώτο χαμόγελο κι έρχεται η καταπληκτικά απάντηση "τι χαζή που είσαι!". Και μέσα στη σύγχυσή σου νομίζεις ότι σε λέει χαζή γιατί κάτι του έκανες κι όχι γιατί σε πειράζει. Μετά, όμως, σου εξηγεί ότι δεν φταις εσύ που είναι έτσι και του απαντάς, τον παρακαλάς σχεδόν, ότι είσαι πρόθυμη να βοηθήσεις σε οτιδήποτε χρειαστεί, ότι είσαι εκεί δίπλα αν θελήσει να μιλήσει κάπου. 

          Κι όταν σιγουρευτείς ότι δεν ευθύνεσαι για την κατάστασή του αρχίζεις τα παραπονάκια. Δεν του φτάνει δηλαδή του ανθρώπου η στενοχώρια του, έχει κι εσένα να τον πρήζεις από πάνω. Έτσι, λειτουργεί όμως το ερωτευμένο μυαλουδάκι. Παρορμητικά. Και ρωτάς γιατί αφού δεν φταις εσύ συμπεριφέρεται σε όλους καλά και όταν είσαι μαζί του βγάζει όλη τη στενοχώρια, την κακοκεφιά και την κατήφεια που έχει μέσα του. 

          Και τότε έρχεται το... μήνυμα. "Συγνώμη αν εκλαμβάνεις έτσι το γεγονός ότι σ' εσένα δεν προσποιούμαι, αλλά δεν έχω χώρο για άλλο χάλασμα". Κι εδώ διαπιστώνεις πόσο ηλίθια μπορεί να είσαι. Ή καλύτερα, πόσο πολύ περισσότερο ηλίθια από ό,τι νόμιζες μπορεί να είσαι...

Το πουλί...

          Είναι βέβαιο, ότι όλοι σας έχετε από μια φοβερή γιαγιά που σας άφηνε άναυδους με όσα έλεγε. Είναι περίεργο, αλλά όσο μεγαλώνω διαπιστώνω συνεχώς ότι όσα έχω ακούσει από τις γιαγιάδες μου αποδεικνύονται πολύ πιο σύγχρονα απ' όσο περίμενα, ή πολλές φορές ακόμη, πιο... προχωρημένα απ' αυτά που σκέφτομαι εγώ που στο κάτω - κάτω της γραφής ζω σε άλλη εποχή από τη δική τους. 

          Μιλώντας, λοιπόν, σε ανύποπτο χρόνο με μια από τις φοβερές γιαγιάδες που είχα την τύχη να είναι συγγενείς μου, περί έρωτος, μου ανέπτυξε τη θεωρία της για το... πουλί. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα το πονηρό. Είναι η πιο αθώα, ειλικρινής και απίστευτα σύγχρονη θεωρία περί έρωτος που έχω ακούσει ή διαβάσει ποτέ. Και να φανταστείτε ότι η γιαγιά μου ήταν του δημοτικού. 

          Πέρασε τη ζωή της δίπλα σ' έναν άνθρωπο που δεν είχε πόδια, έμεινε πιστή σ' αυτόν μέχρι την τελευταία της πνοή και πέθανε... ανέγγιχτη, όχι επειδή δεν μπορούσε να πάει κόντρα στο... κατεστημένο της εποχής, αλλά από επιλογή. 

          Αυτή η υπέροχη γυναίκα, λοιπόν, που πάντα χαμογελούσε και τραγουδούσε ασταμάτητα παρά το γεγονός ότι την βρήκαν πολλές αναποδιές, μου είχε πει κάποτε ότι ο έρωτας, ο άνδρας είναι σαν το πουλί. "Υπάρχουν πολλά πουλιά", μου έλεγε, "στον κόσμο. Πουλιά όμορφα, που όμως είναι άχρηστα. Πουλιά άσχημα, που όμως βοηθούν στις καλλιέργειες. Πουλιά με υπέροχη φωνή, που σου γαληνεύουν την ψυχή με το τραγούδι τους. Πουλιά ταξιδιάρικα, άστατα, ήσυχα... χίλια δυο είδη πουλιών που λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους, έχουν τις ίδιες ανάγκες και απαιτούν τα ίδια πράγματα για την επιβίωσή τους. Υπάρχουν, όμως, και κάτι άλλα πουλιά που δεν μοιάζουν με τα υπόλοιπα... τα παραδείσια πουλιά. Έτσι, σαν παραδείσιο πουλί, θα βλέπεις αυτόν για τον οποίο η καρδούλα σου θα χτυπήσει τόσο δυνατά, που δεν θα ξαναχτυπήσει για κανέναν άλλο όσο θα υπάρχεις σ' αυτό τον κόσμο". 

          Όντας πολύ μικρή, δεν μπορούσα να καταλάβω τι σχέση μπορεί να έχει ένας άνδρας με ένα πουλί. Πόσο μάλλον να κάνω τους απαραίτητους συσχετισμούς, όταν μου μιλούσε για ήσυχα, άστατα, ταξιδιάρικα και όλα τα άλλα είδη πουλιών. Όταν όμως, μου είπε και για τα παραδείσια, τότε ήταν που μπερδεύτηκα τελείως. Επέλεξα, όμως, να μην την διακόψω ούτε με την ανάσα μου, γιατί ήμουν κάτι περισσότερο από βέβαιη ότι αυτό που θα μου έλεγε θα ήταν τόσο υπέροχο που θα το θυμόμουν μια ζωή. Κι έτσι έκανα, την άφησα να συνεχίσει. 

          "Όλα τα πουλιά, μπορείς να κλείσεις μέσα σ' ένα κλουβί και να τα σέρνεις μαζί σου όπου κι αν πας. Να τα έχεις στο σπίτι σου, στο μπαλκόνι σου, στο εξοχικό σου, να τα κουβαλάς στις διακοπές σου. Δεν θα πάθουν τίποτα. Το μόνο που χρειάζονται είναι να καθαρίζεις το κλουβί τους, να τους δίνεις τροφή και νερό, και να τους μιλάς που και που χωρίς αυτό πάλι να είναι απαραίτητο. Έτσι, θα συμπεριφέρεσαι και στους άνδρες που θα έρθουν στη ζωή σου για λίγο και που δεν θα αγγίξουν καθόλου την καρδιά σου. Θα τους δίνεις μόνο τα απαραίτητα. Λίγη προσοχή στην αρχή, κατά το καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε σκαλώσω, και τίποτα παραπάνω. Πολλές φορές μπορεί να ξεχάσεις να ασχοληθείς μαζί τους μια ολόκληρη μέρα. Και μάλιστα αυτό δεν θα σε πειράζει καθόλου. Θα έχεις εσύ τη ζωή σου και θα θεωρείς υποχρέωσή του, αν θέλει να περάσει κάποιες ώρες μαζί σου να ακολουθεί τις δικές σου ορέξεις, τα δικά σου σχέδια. Αν πάλι δεν θέλει, δεν θα σου καίγεται καρφάκι. Θα συνεχίζεις την ημέρα σου όπως την είχες προγραμματίσει και μάλιστα θα τον λες και εγωιστή από πάνω που δεν ήθελε να περάσει το απόγευμά του με τους φίλους σου". 

          Στο σημείο αυτό, είχαν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν λίγο τα πράγματα μέσα στη σκέψη μου, αλλά παρόλα αυτά υπήρχε το μεγάλο μπέρδεμα. Τι μπορεί να είναι αυτά τα παραδείσια πουλιά; Εκεί ήρθε η απάντηση...

          "Υπάρχουν, όμως, και τα άλλα πουλιά, τα παραδείσια! Τα πουλιά αυτά σου κόβουν την ανάσα μόνο που θα τολμήσεις να ρίξεις τα μάτια σου επάνω τους. Σκλαβώνουν τη ματιά σου για πάντα στα πολύχρωμα φτερά τους. Μ' αυτά τα πουλιά δεν τολμάει καν να περάσει απ' το μυαλό σου να τα κλείσεις σ' ένα κλουβί και να τα σέρνεις από δω κι από κει. Άλλωστε, αυτά τα πουλιά, όταν τα περιορίσεις ή όταν τα βγάλεις από το περιβάλλον τους, μαραζώνουν... πεθαίνουν. Αυτά τα πουλιά δεν αναγνωρίζουν ιδιοκτήτη, γιατί μεγάλωσαν ελεύθερα... γεννήθηκαν ελεύθερα και έτσι τους αξίζει να συνεχίσουν να ζουν. Είναι τα μόνα πουλιά που δεν θέλουν τίποτα από σένα. Ούτε να τα ταΐσεις, ούτε να τα ποτίσεις, ούτε να τα καθαρίσεις. Μπορούν να κάνουν τα πάντα μόνα τους. Το μόνο που σου επιτρέπουν να κάνεις - κι αυτό τους αξίζει χίλια τα εκατό να είσαι σίγουρη - είναι να τα θαυμάζεις. Το μόνο που μπορείς να τους προσφέρεις είναι η ελευθερία τους και η διευκόλυνση να τα αφήσεις να ζουν στο περιβάλλον που έχουν μάθει. Έχουν, όμως, κι ένα ιδιαίτερο χάρισμα που λείπει από τα υπόλοιπα. Ξέρουν αν τα αγαπάς και πόσο. Αν διακρίνουν στα μάτια σου την αγάπη, αν ακούσουν στη φωνή σου το τρέμουλο της λαχτάρας να τα ξαναδείς, ξαναέρχονται, με την προϋπόθεση όμως ότι δεν θα τα φυλακίσεις. Έτσι, θα βλέπεις τον άνδρα που θα αγαπήσει πραγματικά η καρδούλα σου. Σαν παραδείσιο πουλί!".

Το τεστ...

          Υπάρχουν κάποιοι πρακτικοί τρόποι για να μπορέσεις να ξεκαθαρίσεις αν θέλεις, γιατί θέλεις και για πόσο θέλεις να κρατήσει το... 24ωρο. Ή αν θέλετε, κάποιοι τρόποι που εφαρμόζω εγώ για να διαπιστώσω αν θέλω να ξεκλέψω ώρες από την επόμενη... ημέρα. Υπάρχουν, λοιπόν, κάποια... τεστ που κάνω συχνά τον τελευταίο καιρό και που πάντα φτάνουν στο ίδιο αποτέλεσμα. 

          Τεστ 1ο: Μιλώντας πριν από καιρό με έναν φίλο, μου εξομολογήθηκε ότι δεν μπορεί να καταλάβει αν αυτό που νιώθει για την κοπέλα του είναι απλός πόθος ή αγάπη. Του συνέστησα να κάνει το πρώτο τεστ. Να σκεφτεί, δηλαδή, αν μέσα στη νύχτα κάποιος τον ειδοποιήσει ότι η κοπέλα του έχει πάθει κάτι. Ότι χρειάζεται βοήθεια, αλλά υπάρχουν άνθρωποι να τρέξουν κοντά της για να τη βοηθήσουν. Ξέροντας ότι δεν θα είναι μόνη της, αυτός τί θα κάνει; Θα αρκεστεί να πάρει ένα τηλέφωνο ή θα τρέξει δίπλα της χωρίς να σκεφτεί τί θα πουν οι άλλοι; Αν της τηλεφωνήσει και ενδιαφερθεί πραγματικά για το πώς είναι, αλλά παρόλα αυτά ξέροντας ότι δεν είναι μόνη παραμείνει στο σπίτι του ή απλά την ρωτήσει αν θέλει να πάει κι αυτός εκεί, τότε... μάλλον είναι απλός πόθος. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις, αν τον αγαπάς τον άλλον, δεν ρωτάς, να μη σου πω ότι δεν τηλεφωνείς καν. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αυθόρμητα, τρέχεις κοντά της. Το μόνο που δεν περνάει από το μυαλό σου είναι τί θα πουν οι υπόλοιποι. 

          Τεστ 2ο: Το δεύτερο τεστ έχει να κάνει με τον χρόνο που απασχολεί αυτό το άτομο τη σκέψη σου. Αν τον ή την σκέφτεσαι συνεχώς και αδιαλείπτως, τότε μάλλον είσαι άγρια τσιμπημένος. Εκφράζοντας άποψη κρίνοντας εξ ιδίων, αν αρχίσεις και τους συσχετισμούς τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο... δύσκολα. Και τι εννοώ όταν λέω συσχετισμούς; Εξηγούμαι. Αν κάθε φορά που πάτε να φάτε ένα μπισκότο για παράδειγμα, σκέφτεστε αυτόματα αν έχει φάει εκείνος. Αν κάθε φορά που βγαίνετε με τους φίλους σας αναρωτιέστε αν εκείνος την ίδια στιγμή περνάει καλά ή όχι και παράλληλα σας πιάνουν και οι τύψεις για το ότι εσείς περνάτε καλά, τότε... η διάγνωση είναι: ανίατος έρωτας καλπάζουσας μορφής. 

          Τεστ 3ο: Η ανοχή που δεν είχατε ποτέ. Αν όντως πρόκειται για έρωτα και όχι για απλό πόθο, τότε διαπιστώνετε εντελώς ξαφνικά μια μέρα πως αποκτήσατε κάτι που ποτέ δεν είχατε. Ανοχή! Όταν λέω ανοχή δεν εννοώ βεβαίως να δέχεστε οτιδήποτε κάνει, ακόμα κι αν αυτό κάποιες φορές είναι προσβλητικό για εσάς. Εννοώ ανοχή για καθημερινά πραγματάκια που... κανονικά θα έπρεπε να σας ενοχλούν. Για παράδειγμα, πείτε ότι σας είχε αφήσεις ανοιχτό το ενδεχόμενο να περάσετε μαζί το βράδυ. Λίγο πριν αρχίσετε, όμως, εσείς να ετοιμάζεστε, σας τηλεφωνεί και σας λέει ότι θα βγει με τους φίλους του. Πώς αντιδράτε; Θα σας πω πώς αντιδρούσα εγώ. Δεν με πείραζε καθόλου. Φαντάζομαι πως θα σκεφτείτε δύο πράγματα. Ή ότι είμαι αναίσθητη, ή ότι δεν νοιαζόμουν καθόλου γι' αυτόν. Λάθος και οι δύο υποθέσεις σας. Δεν με πείραζε που ανέβαλε την έξοδό μας, γιατί ήμουν σίγουρη πως η επόμενη ημέρα θα με αποζημίωνε. Και τί εννοώ όταν λέω αποζημίωση; Ήξερα πως την επομένη όταν θα μου έλεγε πως είχε περάσει, θα έβλεπα εκείνο το τεράστιο, υπέροχο χαμόγελο στο πρόσωπό του που θα έδιωχνε καθετί με πείραξε την προηγούμενη. Αν λοιπόν, σας αρκεί να τον βλέπετε να χαμογελάει ακόμη κι αν δεν είστε εσείς η πηγή της ευτυχίας του, αν ενθουσιάζεστε μόνο με τον δικό του ενθουσιασμό, σας γεμίζει η χαρά του, τότε μάλλον έχετε ξεπεράσει ακόμη και τον έρωτα κι έχετε προχωρήσει σε κάτι άλλο... πιο βαθύ. 

          Τεστ 4ο: Αυτό ενδείκνυται κυρίως για όσους διατηρούν... παράλληλους δεσμούς. Εγώ δεν το έζησα, αλλά ξέρω πολλούς που το έζησαν, όπως επίσης ξέρω και τί σκέψεις έκαναν. Υπάρχει ένα πολύ σίγουρο και... σύντομο τεστ γι' αυτή την περίπτωση. Η απαρίθμηση των ψεμάτων. Αν βρίσκεστε στη δίνη δύο μεγάλων ερώτων και δεν μπορείτε να αποφασίσετε ποιος από τους δύο είναι σημαντικότερος για σας, απλά μετρήστε τα ψέματα που έχετε πει. Το ίδιο συμβούλεψα να κάνει ένα φιλαράκι μου. Του είπα πως θα ήταν καλό να μετρήσει σε ποια από τις δύο κοπέλες έχει πει τα περισσότερα ψέματα. Όχι σε ποια από τις δύο έχει κρύψει περισσότερες φορές την αλήθεια, γιατί αυτό είναι άλλο. Όταν βρίσκεσαι σ' αυτή την κατάσταση είναι λογικό να μη λες την αλήθεια σε καμία από τις δύο. Αλλά να δει σε ποια έχει πει τα περισσότερα ψέματα για να την... ξεφορτωθεί και να τρέξει στην άλλη. Έμεινα έκπληκτη όταν μου είπε ότι δεν το είχε σκεφτεί ποτέ πως άλλο είναι να λες ψέματα κι άλλο να κρύβεις την αλήθεια. Δοκιμάστε το, όσοι βρίσκεστε σ' αυτή την κατάσταση. Ίσως βοηθήσει κι εσάς.

Η παρομοίωση...

         Από πολύ μικρή - όπως όλα τα θηλυκά παιδιά άλλωστε - φανταζόμουν, πώς θα είναι, πώς θα νοιώθω όταν γνωρίσω αυτόν που θα ερωτευθώ και τελικά θ' αγαπήσω. Έχοντας εικόνες για τη συγκεκριμένη ψυχοσωματική κατάσταση μόνο από τον κινηματογράφο, πίστευα ότι με το που θα τον αντικρίσω θ' αρχίσουν να κελαηδούν πουλάκια, θα ακούω στ' αφτιά μου καμπάνες, κλασσική μουσική... εν πάση περιπτώσει θα μου συμβούν όλα εκείνα που παθαίνουν οι πρωταγωνίστριες στις ταινίες. Αυτό ήταν το πρώτο μου λάθος...

       Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ήξερα έστω πώς να το κουμαντάρω. Συνέβη, όμως, κάτι άλλο. Έχασα τον εαυτό μου. Δεν έτρωγα γιατί το στομάχι μου έπαψε να λειτουργεί. Δεν έπινα γιατί δεν αισθανόμουν δίψα. Δεν κοιμόμουν γιατί δεν ένοιωθα κουρασμένη. Και συν τοις άλλοις, δεν μ' άγγιζε τίποτα δυσάρεστο. Είχε καρφωθεί στο πρόσωπό μου ένα τεράστιο χαμόγελο. Χαμογελούσα είτε υπήρχε, είτε δεν υπήρχε λόγος. Με λίγα λόγια δεν ζούσα για μένα...

       Σε πολλούς μπορεί ν' ακουστεί δυσάρεστη αυτή η κατάσταση. Πιστέψτε με, όμως, δεν έχω ζήσει ωραιότερο συναίσθημα απ' αυτό. Η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπαψα να σκέφτομαι το τεράστιο εγώ μου. Κι αυτό, αν το καταφέρετε, είναι τουλάχιστον λύτρωση. 

       Πριν βιώσω αυτή την κατάσταση παρομοίαζα τον έρωτα με κάτι που έχει μόνο αρχή και ποτέ τέλος. Τώρα, βλέποντας τα πράγματα - λίγο - πιο ψύχραιμα, μπορώ να τον παρομοιάσω... με το 24ωρο. Θα σκεφτείτε σίγουρα πως ένα 24ωρο είναι κάτι πολύ κοινό για να το βάλεις ίσια κι όμοια με τον έρωτα. Σκεφτείτε το όμως...

        Ο έρωτας και το 24ωρο αρχίζουν μια στιγμή. Τη στιγμή εκείνη που η πρώτη ηλιαχτίδα ξεκινάει το μεγάλο, αλλά τόσο σύντομο ταξίδι της για τη γη. Ή καλύτερα, το κλάσμα εκείνο του δευτερολέπτου που το βλέμμα σου θα πέσει επάνω του. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από ένα βλέμμα για να αρχίσει το... 24ωρό σου. 

       Κατά τις πρώτες ώρες της ημέρας είσαι λίγο μπερδεμένος. Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι την προηγούμενη, τι έκανες, τι είπες, τι δεν πρόλαβες να κάνεις, τι δεν θέλησες να κάνεις. Παρόλα αυτά, όμως, νιώθεις πως είναι ξεκούραστος και έχεις τις δυνάμεις να ξεκινήσεις το 24ωρο που μόλις άρχισε, ελπίζοντας πως... σήμερα όλα θα πάνε καλύτερα.

       Το ίδιο δεν συμβαίνει και στον έρωτα; Στην αρχή δεν μπορείς να καταλάβεις τι σου γίνεται. Είσαι μπερδεμένος, αλλά γεμάτος δυνάμεις να ανταποκριθείς στο κάλεσμά του. Σκέφτεσαι τους "έρωτες" που πέρασαν, τι έκανες, τι δεν έκανες, τι δεν θέλησες να κάνεις για να τους κρατήσεις ζωντανούς. Και πάντα υπάρχει αυτή η γλυκιά ελπίδα ότι αυτή τη φορά τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Όλα θα πάνε καλύτερα αυτή τη φορά, γιατί δεν είναι σαν τους "έρωτες" που είχες μέχρι τώρα, είναι κάτι άλλο. 

       Όσο προχωρά η μέρα, ξεκινάς με δυνάμεις στο φουλ μεν, αλλά σιγά - σιγά, για να μπορέσεις να αντέξεις μέχρι το τέλος της. Ρίχνεις διερευνητικές ματιές στους συναδέλφους, στους συνεργάτες και στις διαθέσεις τους για να διαπιστώσεις πώς είναι σήμερα. Είναι καλόκεφοι, είναι κακόκεφοι, έχουν διάθεση για χιούμορ και πειράγματα ή είναι μουντρούχοι και με καθόλου καλή διάθεση;

       Το ίδιο συμβαίνει και στον έρωτα. Έχεις τη δύναμη να το πας απ' την αρχή δυναμικά. Να τα δώσεις όλα, που λένε, για να αποδώσεις τα μέγιστα. Αλλά, συγκρατείσαι - στην αρχή - για να δεις τι μέρος του λόγου είναι ο άλλος. Είναι το ίδιο μ' εσένα; Βλέπει τα πράγματα όπως τα βλέπεις κι εσύ ή έχει τελείως διαφορετικές απόψεις για τα πράγματα. Βέβαια, δεν κάνεις αναλύσεις για το Μεσανατολικό και το Μακεδονικό, αλλά ρίχνεις διερευνητικές ματιές για το πώς αντιλαμβάνεται τα καθημερινά έστω πράγματα που σε απασχολούν. 

       Ύστερα έρχεται το μεσημεράκι. Τότε, που η δουλειά λασκάρει λίγο και περιμένεις να έρθει η ώρα που θα... αφιερωθείς στον εαυτό σου, που θα χαλαρώσεις. Αυτή την ώρα της ημέρας, δεν δίνεις και μεγάλη σημασία στα ανάποδα που μπορεί να τύχουν στη δουλειά. Λες, "κι αύριο μέρα είναι", "και τι έγινε μωρέ" και άλλα τέτοια, μάλλον επειδή ξέρεις ότι αφού πέρασαν τα δύσκολα μπορείς να τα καταφέρεις και μ' αυτά. 

       Κάντε τώρα μόνοι σας τους παραλληλισμούς. Όταν γνωρίσεις έστω λίγο τον άλλο, δεν σ' ενοχλούν μικρο αναποδιές που μπορεί να έρθουν στο δρόμο σας. Δεν μπορέσατε να μείνετε μόνοι παρά για πολύ λίγο; Ε, "κι αύριο μέρα είναι". Θέλει να πάει σπίτι να ξεκουραστεί; Ε, "και τι έγινε μωρέ;", άλλωστε το χρειάζεται κιόλας. 

       Κι έρχεται το βράδυ. Το μόνο ήσυχο κομμάτι της ημέρας που ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει. Μπορεί να μείνεις σπίτι και να ξεκουραστείς. Μπορεί να κοιμηθείς με το που θα μπεις στο δωμάτιό σου. Μπορεί να φύγεις και να κάνεις βόλτες μέχρι το ξημέρωμα. Μπορεί να γελάσεις ασταμάτητα με τους φίλους σ' ένα μπαράκι, πίνοντας και καπνίζοντας. Ή απλά μπορεί να περάσεις ένα συνηθισμένο βράδυ χωρίς καμία διαφορά από τα προηγούμενα. 

        Το ίδιο συμβαίνει και με τον σκανδαλιάρη Θεό. Όσο προχωρά η σχέση και ξέρει ο ένας τον άλλο, μπορεί να σταματήσουν να συμβαίνουν πια συγκλονιστικά πράγματα, μικρο εκπλήξεις όπως τον πρώτο καιρό. 

         Ξέρετε, όμως, και οι δυο πως είναι εκεί ο ένας για τον άλλον. Μπορεί να επιστρέψετε σπίτι και να βρείτε ένα υπέροχο τραπέζι για να δειπνήσετε οι δυο σας. Μπορεί να περάσετε μια απίθανη βραδιά με φίλους, απλά και χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό. Ή απλά μπορεί να χαθείτε στην αγκαλιά του και να κοιμηθείτε μέχρι το άλλο πρωί. 

       Το μόνο κακό με το 24ωρο είναι ότι έχει συγκεκριμένη διάρκεια. Είναι αυτές οι εικοσιτέσσερις ώρες. Δεν έχει άλλο. Δεν μπορούν να γίνουν είκοσι τρεις και σαφώς δεν μπορούν να γίνουν είκοσι πέντε. Έχεις μόνο το περιθώριο να ξεκλέψεις κάποιες ώρες από το επόμενο 24ωρο. Αλλά αυτές μπορεί να είναι πολύ λίγες. 

       Κι εδώ υπάρχει η μια και μοναδική διαφορά του 24ωρου με τον έρωτα. Στον έρωτα μπορείς να επιλέξεις εσύ πόσες ώρες θα ξεκλέψειςξεκλέψεις από το επόμενο 24ωρο...