Ο Λευκός Ιππότης...

          Θυμάστε που πριν από κάποια χρόνια ήταν επιβεβλημένο σχεδόν στα παιδιά να μαθαίνουν σκάκι; Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που αρνήθηκα να κάνω. 

          Όλοι θεωρούσαν πως ένα τέτοιο παιχνίδι στρατηγικής διευρύνει τον τρόπο σκέψης. Κάτι που εμένα μ' έβρισκε - και εξακολουθεί δηλαδή - να με βρίσκει αντίθετη. 

          Όλοι αυτοί οι κανόνες, που κάποιοι πιστεύουν πως δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να κινηθείς για να κερδίσεις τον αντίπαλο, εμένα μου έδειχναν κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό. Για την ακρίβεια το εντελώς αντίθετο. 

          Ότι όλοι αυτοί οι κανόνες που σου επιβάλουν τις κινήσεις που σου επιτρέπονται να κάνεις, δείχνουν κάθε στιγμή όλα όσα σου απαγορεύονται!

          Το μόνο που κατάφερα να συγκρατήσω από τους κανόνες αυτούς ήταν οι κινήσεις του τρελού. 

          Κι αυτό γιατί είναι ο μόνος που μόλις βρει ανοιχτό δρόμο, προχωρά όσο θέλει. Βγαίνει μπροστά και ορθώνει το ανάστημά του ακόμη και μπροστά σε βασιλιάδες, χωρίς κανέναν φόβο. Κι όχι με θράσος. Με μεγάλο θάρρος όμως. Ακόμη και σαν ύστατη κίνηση - που μπορεί να είναι εξαρχής χαμένη - μπαίνει μπροστά και δηλώνει παρών. 

          Πόσο ωραίοι και σπάνιοι, όμως, είναι αυτοί οι τρελοί στην σκακιέρα της ζωής! Για την ακρίβεια είσαι τυχερή αν καταφέρεις να συναντήσεις κάποιον πριν χάσεις την παρτίδα. 

          Πιο τυχερή ακόμη κι απ' το να καταφέρεις να σταθείς μπροστά σε βασιλιά. Κι αυτό γιατί εκείνος "παίζει" για να σώσει το βασίλειό του. 

          Ο άλλος, όμως, ο τρελός, δεν έχει τίποτα δικό του για να χάσει. Διεκδικεί τα πάντα για τη βασίλισσά του. Και διακινδυνεύει γι' αυτήν απέναντι σε πύργους κι αφηνιασμένα άλογα. 

          Πύργους μεγάλους, αλλά κενούς. Κι άλογα που μπορούν μόλις πέντε βήματα να κάνουν. Κι ακόμα κι αν εκείνοι είναι πιο στέρεοι, δεν είναι καθόλου σταθεροί. Κι αν είναι αφηνιασμένα τα άλογα, περιορίζονται στα πέντε μικρά τους βήματα. Ένας τρελός, όμως, έχει μόνο την άκρη της σκακιέρας να τον σταματήσει. Τίποτα άλλο δεν είναι ικανό να σβήσει τη διαγώνια ορμή του. 

          Αυτόν τον τρελό, δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα συναντήσω κάποια μέρα. Κι όμως, η σκακιέρα της ζωής μ' οδήγησε στα τετράγωνα που περνούσαν απ' τον δρόμο του. Και πιστέψτε με το σοκ είναι μεγάλο. 

          Δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ πόσο αποφασισμένος ήταν να τα "παίξει" όλα για όλα. Δεν μπορούσα καν να υποψιαστώ πως όντως θα έκανε τα πάντα για τη βασίλισσά του. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εκτός απ' το να τον θαυμάσω. Ή τουλάχιστον δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο αντάξιό του. 

          Γιατί σ' έναν τέτοιο τρελό μόνο αυτό αξίζει. Να τον θαυμάσεις. Να τον θαυμάσεις ακόμα κι αν ο ίδιος ξέρει πως η τελευταία του κίνηση θα πάει χαμένη για χαμένη. Δεν σε νοιάζει αυτό. Δεν σε νοιάζει το αποτέλεσμα. 

          Σε νοιάζει που ρισκάρει τα πάντα για σένα. Σε νοιάζει που δεν μετράει τη δύναμη του αντιπάλου του, αλλά μόνο τη δική του θέληση να κερδίσει για χάρη σου. 

          Αυτόν τον τρελό, λοιπόν, πριν από την κάθε τελευταία του  κίνηση, η βασίλισσα δεν τον βλέπει πια για τρελό. Όχι. Στα μάτια της είναι ένας λευκός ιππότης...