Ένα ολόκληρο καλοκαίρι πέρασε κι ειλικρινά δεν έγραψα ούτε λέξη...
Στην αρχή αγχώθηκα. Σκέφτηκα πως ό,τι είχα να πω το είπα. Πως ό,τι έζησα κι ένιωσα που ήταν αξιοσημείωτο, το έχω ήδη γράψει, άρα... τί; Κενό;

Χρειάστηκαν κλάσματα του δευτερολέπτου για να σβήσουν αυτές οι σκέψεις. Τόσα κλάσματα όσα διήρκεσε το πρώτο βλέμμα. Κι οι "πύλες" τις ψυχής άνοιξαν και ξεχείλησαν συναισθήματα, αρώματα, γκριμάτσες, λέξεις, ήχοι... όλα όσα "κοιμήθηκαν" για λίγους μήνες.

Δεν μου αρέσουν οι συμβουλές. Πόσο μάλλον να τις δίνω. Αν κρίνω, όμως, απ' όσα μου συμβαίνουν, ένα θα σας πω. Μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας πει πως "αυτό ήταν και πέρασε".

Να είστε σίγουροι πως αυτό που έρχεται, δεν το είχατε καν φανταστεί. Δεν τολμήσατε, ούτε να το ονειρευτείτε.

Καλό χειμώνα να έχουμε... και θα έχουμε!

Πόση είναι η... μαγκιά σας;

           Είναι σχεδόν βέβαιο πως όλες μας κατά καιρούς έχουμε βρεθεί σε... φιλοσοφικές συζητήσεις γυναικών, όπου αναλύουν πώς είναι ο ιδανικός άντρας. 

          Το ίδιο βέβαιο, όμως, είναι ότι ποτέ καμία από εμάς δεν βρέθηκε σε τέτοια συζήτηση που στο τέλος να βγήκε ένα κοινώς αποδεκτό συμπέρασμα. 

          Λογικό θα μου πείτε. Αφού η καθεμία έχει φτιάξει διαφορετικά το ιδανικό της. Για άλλη το ιδανικό είναι ο σύσντροφός της να της προσφέρει απλόχερα ό,τι ζητά, πολλές φορές ακόμη και πριν εκείνη το ζητήσει. Για άλλη το ιδανικό είναι ο σύντροφός της να καταλαβαίνει τις ανάγκες της. Για άλλη το ιδανικό είναι να έχει δίπλα της κάποιον που θα θέλει να κάνει οικογένεια. 

          Συμφωνώ σε όλα αυτά. Δεν θα μπορούσα, όμως, να μην διαφωνήσω ταυτόχρονα επίσης με όλα αυτά. Δεν μπορεί να επιλέγεις κάποιον μόνο γι' αυτά που σου δίνει. Θα πρέπει να τον επιλέξεις κυρίως, γι' αυτό που είναι. Θα πρέπει να σκεφτείς αμέσως μετά από όσα σου δίνει τί είσαι έτοιμη να του δώσεις κι εσύ. Ή καλύτερα τί είσαι ικανή να του δώσεις. Θέλει τέχνη να βρεις κάποιον που θα σου δίνει όσα θες. Αλλά θέλει μεγάλη μαγκιά να μπορείς να του δίνεις κι εσύ. Κι όχι απλά να του δώσεις. Να του δώσεις ό,τι του αξίζει. 

          Γιατί καλές είναι οι αναλύσεις που κάνουμε για όσα θα πρέπει να έχει, να προσφέρει, να ξέρει, ακόμα και να υποθέτει ένας άντρας που θα βρίσκεται στο πλάι μας. Δεν έχω ακούσει πολλές αναλύσεις, μη σας πω ούτε κουβέντα δηλαδή, για όσα πρέπει να έχουμε, να προσφέρουμε, να ξέρουμε ή να υποθέτουμε εμείς με τη σειρά μας. 

          Κι αυτό δημιουργεί όλα τα προβλήματα. Όλες μας - ή έστω οι περισσότερες - έχουμε χρόνια τώρα έτοιμη τη λίστα με τα... προσόντα του καλού μας. Αν κάποιος μας ζητήσει την αντίστοιχη δική μας λίστα, φυσικά δεν υπάρχει. 

          Πώς έχεις την απαίτηση από κάποιον να κάνει κάτι που δεν κάνεις κι εσύ; Ή μάλλον πώς έχεις την απαίτηση από κάποιον να κάνει όσα δεν κάνεις εσύ; Είναι τουλάχιστον εγωιστικό. Πράγμα που από μόνο του είναι αρκετό να διαλύσει μια σχέση. 

          Διότι ξέρετε, το να ξεκινήσει μια σχέση χρειάζεται η απόφαση δύο. Το να διαλυθεί, όμως, αρκεί η απόφαση του ενός. Εκείνου που δεν παίρνει όσα θα ήθελε ή όσα δίνει. 

          Έτσι, αν θέλετε κάποια από τις πολύπλοκες και συνήθως πολύωρες συζητήσεις σας, να έχει έστω ένα αποτέλεσμα, αναλογιστείτε πόση είναι η... μαγκιά σας. Μόνο τότε θα βρείτε εκείνον που θα την εκτιμήσει και θα της δώσει ό,τι αξίζει.

Ο Λευκός Ιππότης...

          Θυμάστε που πριν από κάποια χρόνια ήταν επιβεβλημένο σχεδόν στα παιδιά να μαθαίνουν σκάκι; Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που αρνήθηκα να κάνω. 

          Όλοι θεωρούσαν πως ένα τέτοιο παιχνίδι στρατηγικής διευρύνει τον τρόπο σκέψης. Κάτι που εμένα μ' έβρισκε - και εξακολουθεί δηλαδή - να με βρίσκει αντίθετη. 

          Όλοι αυτοί οι κανόνες, που κάποιοι πιστεύουν πως δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να κινηθείς για να κερδίσεις τον αντίπαλο, εμένα μου έδειχναν κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό. Για την ακρίβεια το εντελώς αντίθετο. 

          Ότι όλοι αυτοί οι κανόνες που σου επιβάλουν τις κινήσεις που σου επιτρέπονται να κάνεις, δείχνουν κάθε στιγμή όλα όσα σου απαγορεύονται!

          Το μόνο που κατάφερα να συγκρατήσω από τους κανόνες αυτούς ήταν οι κινήσεις του τρελού. 

          Κι αυτό γιατί είναι ο μόνος που μόλις βρει ανοιχτό δρόμο, προχωρά όσο θέλει. Βγαίνει μπροστά και ορθώνει το ανάστημά του ακόμη και μπροστά σε βασιλιάδες, χωρίς κανέναν φόβο. Κι όχι με θράσος. Με μεγάλο θάρρος όμως. Ακόμη και σαν ύστατη κίνηση - που μπορεί να είναι εξαρχής χαμένη - μπαίνει μπροστά και δηλώνει παρών. 

          Πόσο ωραίοι και σπάνιοι, όμως, είναι αυτοί οι τρελοί στην σκακιέρα της ζωής! Για την ακρίβεια είσαι τυχερή αν καταφέρεις να συναντήσεις κάποιον πριν χάσεις την παρτίδα. 

          Πιο τυχερή ακόμη κι απ' το να καταφέρεις να σταθείς μπροστά σε βασιλιά. Κι αυτό γιατί εκείνος "παίζει" για να σώσει το βασίλειό του. 

          Ο άλλος, όμως, ο τρελός, δεν έχει τίποτα δικό του για να χάσει. Διεκδικεί τα πάντα για τη βασίλισσά του. Και διακινδυνεύει γι' αυτήν απέναντι σε πύργους κι αφηνιασμένα άλογα. 

          Πύργους μεγάλους, αλλά κενούς. Κι άλογα που μπορούν μόλις πέντε βήματα να κάνουν. Κι ακόμα κι αν εκείνοι είναι πιο στέρεοι, δεν είναι καθόλου σταθεροί. Κι αν είναι αφηνιασμένα τα άλογα, περιορίζονται στα πέντε μικρά τους βήματα. Ένας τρελός, όμως, έχει μόνο την άκρη της σκακιέρας να τον σταματήσει. Τίποτα άλλο δεν είναι ικανό να σβήσει τη διαγώνια ορμή του. 

          Αυτόν τον τρελό, δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα συναντήσω κάποια μέρα. Κι όμως, η σκακιέρα της ζωής μ' οδήγησε στα τετράγωνα που περνούσαν απ' τον δρόμο του. Και πιστέψτε με το σοκ είναι μεγάλο. 

          Δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ πόσο αποφασισμένος ήταν να τα "παίξει" όλα για όλα. Δεν μπορούσα καν να υποψιαστώ πως όντως θα έκανε τα πάντα για τη βασίλισσά του. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εκτός απ' το να τον θαυμάσω. Ή τουλάχιστον δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο αντάξιό του. 

          Γιατί σ' έναν τέτοιο τρελό μόνο αυτό αξίζει. Να τον θαυμάσεις. Να τον θαυμάσεις ακόμα κι αν ο ίδιος ξέρει πως η τελευταία του κίνηση θα πάει χαμένη για χαμένη. Δεν σε νοιάζει αυτό. Δεν σε νοιάζει το αποτέλεσμα. 

          Σε νοιάζει που ρισκάρει τα πάντα για σένα. Σε νοιάζει που δεν μετράει τη δύναμη του αντιπάλου του, αλλά μόνο τη δική του θέληση να κερδίσει για χάρη σου. 

          Αυτόν τον τρελό, λοιπόν, πριν από την κάθε τελευταία του  κίνηση, η βασίλισσα δεν τον βλέπει πια για τρελό. Όχι. Στα μάτια της είναι ένας λευκός ιππότης...

Η δύναμη να είσαι εκεί...

          Πώς εξηγείς σε κάποιον πόσο σημαντικός είναι; Αυτή η ερώτηση με "τρώει" καιρό. Και βάζω στοίχημα πως δεν θα απαντηθεί ποτέ. Τουλάχιστον όχι από μένα. Είναι εύκολο να βάλεις λέξεις στη σειρά και να φτιάξεις μια εικόνα. Τι κάνεις, όμως, όταν η εικόνα σου περιγράφει μια πανέμορφη - ομολογουμένως - γλάστρα στο μπαλκόνι σου, αλλά εσύ θες να περιγράψεις τον κήπο της Εδέμ; 

          Είναι ευλογία να ζήσεις το απόλυτο και μαρτύριο να μην ξέρεις να το πεις. Είναι σαν να το 'χεις μισό. Και δεν σε νοιάζει να το δείξεις. Όχι. Δεν "κοκορεύεσαι" γι' αυτό. Απλά ξέρεις πως εκείνος που απλόχερα το προσφέρει αξίζει να το ακούσει. Τότε ψάχνεις. Ψάχνεις παντού. Και δεν βρίσκεις κάτι. Μόνο τη σιγουριά να βαφτίσεις "λίγα" ή "μικρά" τα πεντάγραμμα, τα χρώματα, την ομοιοκαταληξία. 

          Κι αυτό γίνεται με μεγάλη ευκολία. Γιατί αυτά περιγράφουν έναν βράχο κι εσύ ανέβηκες στο Έβερεστ. Ζωγραφίζουν τον ήλιο κι εσύ ταξιδεύεις στον γαλαξία. Τραγουδάνε τον έρωτα κι εσύ γνώρισες το "είναι" σου. 

          Κι όμως, ο απέναντι είναι εκεί και περιμένει. Περιμένει στα μάτια σου, γιατί δεν το ζητάει. Αν το ζητούσε δεν θα το άξιζε. Γι' αυτό πρέπει να του το δώσεις. Γι' αυτό θέλεις να το δώσεις. 

          Ιδρώνουν τα χέρια απ' την αδυναμία έκφρασης. Κόβεται η ανάσα απ' το "γιατί δεν μπορώ;". Και πάλι ψάχνεις. Κάθε στίχο, κάθε γέλιο, κάθε έκφραση. Και βρίσκεις πολλά, όμως, κανένα αντάξιο. 

          Κλέβεις χρόνο γιατί έχεις την ελπίδα ότι έχεις μετρήσει σωστά. Αν όντως είναι αυτός που νιώθω, δεν μπορεί κάποια στιγμή θα καταλάβει. Δεν το θες, όμως, αυτό. Δεν θες να καταλάβει. Θες να το δείξεις, να το εισπράξει. Γιατί αυτό του αξίζει. Τίποτα λιγότερο. Να ξεγυμνωθείς για να σε ντύσει με την παρουσία του. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις για τη "δύσκολη". Ελπίζεις κάτι που δεν θες. Μόνο και μόνο για να δηλώσεις "είμαι παρών". Θα είμαι και στο μέλλον όποιο κι αν είναι αυτό. Όποιοι κι αν είμαστε εμείς τότε. 

          Θα είμαι πριν σηκώσεις το ακουστικό. Θα είμαι πριν αναστενάξεις. Πριν κυλίσει το δάκρυ και θα κλάψω πρώτη για να μην ντραπείς. Θα πονέσω πρώτη για να μην χτυπήσεις. Θα τρέξω πρώτη για να μην κάνεις βήμα. Εγώ θα φέρω το μπουκάλι για να μεθύσεις. Και θα είμαι εκεί μέχρι το πρώτο τσιγάρο της επομένης. Ή μέχρι να μη με χρειάζεσαι άλλο. Όπως και όποτε γίνει αυτό. 

          Και δεν θα φοβηθώ το "φεύγω" γιατί ήμουν εκεί. Κι αυτό δεν χάνεται. Πιστώνεται. Μέχρι να ζητηθεί πίσω. Ή καλύτερα μέχρι να νιώσω ότι ήρθε η ώρα να το προσφέρω μ' ένα χέρι για να σηκωθείς. Ένα γέλιο για ανακούφιση. Ένα δάκρυ για κατανόηση. 

          Πόσο εγωιστικό είναι αυτό!!! Να ξέρεις ότι θα δώσεις κάτι που δεν είναι δικό σου. Γιατί η δύναμη να είσαι εκεί δεν υπάρχει μέσα σου. Σου τη γεννάει και σου τη χαρίζει ο απέναντι. Κι ακριβώς επειδή δεν τη ζητάει πίσω, μπορείς να την προσφέρεις χωρίς να τη χάσεις.

Το ταξίδι της αλήθειας...

          Πόσες φορές δεν έχετε μείνει έκπληκτοι απ' το πόσο λίγα ζητάει ο έρωτας για ν' ανασαίνει! Άλλες τόσες κι εγώ. Ένα βλέμμα, μια καλημέρα, το αεράκι που σου χαϊδεύει το πρόσωπο όταν περνάει δίπλα σου. 

          Πόσες φορές δεν έχετε μείνει έκπληκτοι απ' το πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει αυτό ο απέναντι; Εγώ πάρα πολλές. Και είναι πραγματικά εκνευριστικό να μην αντιλαμβάνεται ή να μην θέλει να παραδεχτεί τα απολύτως - για σένα - αυτονόητα. 

          Όλα αυτά τα συναισθήματα είναι ένας άλλος τρόπος να φωνάξεις "είμαι ερωτευμένη". Και όλα αυτά δεν περιμένεις ο απέναντι να τα αναγνωρίσει, γιατί δεν σε νοιάζει. Δεν είναι αυτό που σε νοιάζει. Εκείνο που έχει σημασία είναι να κάνεις τα πάντα ώστε να τα κρατήσεις ζωντανά για όσο καιρό αντέχεις την δύναμή τους. 

           Αυτό είναι το μοναδικό μέτρο που επιτρέπεται στον έρωτα. Το μέτρο της αντοχής στην ευτυχία. Δεν εύκολο να την αντέξεις. Γιατί δεν ξέρεις να τη διαχειριστείς. Έχεις προετοιμαστεί για την απόρριψη. Έχεις τις άμυνές σου. Την "χορογραφία" σου. 

          Πώς διαχειρίζεται, όμως, κάποιος το χτύπημα της ευτυχίας; Μη γελιέστε δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Είναι ίσως το δυνατότερο χαστούκι που τρώει ο άνθρωπος. Απλά είναι τόση η γλύκα του, που το αρχικό κουδούνισμα στ' αφτιά ξεχνιέται γρήγορα. 

          Πώς διαχειρίζεται κανείς το γεγονός ότι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου πρέπει να ξεχάσει όσα ήξερε και να βάλει νέες παραμέτρους πορείας; Πώς γκρεμίζει τον αδιάφορα εύθραυστο κόσμο του, για να χτίσει απ' την αρχή έναν πιο σταθερό γυάλινο; Πώς αντικαθιστά τις κιτρινισμένες σελίδες του βιβλίου του, με νέες διάφανες που δεν απορροφούν το μελάνι που γράφει την καινούργια ιστορία του;

          Θέλει κότσια και τρέλα. Θέλει να εμπιστευτείς και να νιώσεις. Να παραδεχτείς και μετά ν' αφεθείς. Οτιδήποτε έρθει δεν σημαίνει πως θα είναι καλό, ευχάριστο ή όμορφο. Θα είναι, όμως, αληθινό. Κι αυτό αν είσαι τυχερός να το πάρεις, πρέπει να το φυλάξεις σαν θησαυρό. Γιατί αυτό δεν σου δίνεται, το κερδίζεις. Κι ό,τι κερδηθεί είναι για πάντα. Ό,τι χαριστεί χάνεται εύκολα και γρήγορα, μ' ένα "αντίο". 

          Μέχρι εδώ όλα καλά ή πιο σωστά κατανοητά. Τί γίνεται, όμως, όταν μόνο εσύ βλέπεις όσα κερδίζεις; Θα μου πείτε είναι κερδισμένα, ποιος νοιάζεται αν το καταλάβουν οι άλλοι; Δεν είναι έτσι, γιατί σε πνίγει η άγνοια του τρόπου να πεις "σ' ευχαριστώ που μ' άφησες να διεκδικήσω". 

          Σου τρώει τα σωθικά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν λέξεις για όσα ζεις. Δεν υπάρχουν χρώματα να το ζωγραφίσεις, δεν υπάρχουν νότες να το τραγουδήσεις, δεν υπάρχουν βήματα να το χορέψεις. Και τότε κάθεσαι απέναντι και λες "Κοίτα! Το φωνάζω με κάθε χαμόγελο, με κάθε μου κίνηση, με κάθε ανάσα μου, με κάθε μου κύτταρο. Δεν έχω άλλο τρόπο. Ευχαριστώ". 

          Κι αυτό το "ευχαριστώ" βρίσκει αμέσως στόχο, γιατί είναι καθαρό. Κάνει μεγάλο ταξίδι. Ξεκινάει από την καρδιά και περνάει από κάθε σου σταθμό. Από κάθε αρχή, από κάθε τέλος, από κάθε αντίο, από κάθε συγνώμη. Και τότε παίρνει "έγκριση", την επιβεβαίωση ότι ναι αξίζει που ξεκίνησε το ταξίδι αυτό και βρίσκει στόχο στα υγρά απ' τον καπνό μάτια του απέναντι. 

          Κι όταν η αλήθεια σου φτάσει, παρακαλάς να μην πάρεις απάντηση, γιατί τα λόγια θα την ξεθωριάσουν. Μόνο όταν πέσει στη σιωπή έχει φτάσει εκεί που έπρεπε κι έχει "προστεθεί". Μόνο τότε ξέρεις ότι θα την φυλάξει σαν θησαυρό, γιατί την κέρδισε.

Μοναξιά είναι... (part 2)

       ... Το παράξενο είναι ότι παρόλο που ξέρεις την έξοδο, δεν την πλησιάζεις ποτέ. Εσύ εκεί, επιμένεις να βρεις άκρη, να βρεις εξήγηση, να καταλάβεις. Πόσο ανόητο είναι το ανθρώπινο μυαλό όταν νομίζει ότι μπορεί να κατανοήσει και να τιθασεύσει το συναίσθημα!

          Έρχονται στιγμές που μετανιώνεις γι' αυτά που δεν πρόλαβες να πεις επειδή βιάστηκες να κλείσεις το τηλέφωνο για να κρύψεις τον πόνο σου. Έρχονται στιγμές που μετανιώνεις ακόμη και για το τηλέφωνο που έκανες. Κι όμως, δίπλα ακριβώς σ' αυτή τη σκέψη προχωρά παράλληλα και μια άλλη που σου λέει ότι είχες τουλάχιστον την ευκαιρία να του μιλήσεις. Κι αν προσέξεις παραδίπλα άλλη μια σκέψη σου γνέφει. Αυτή που λέει πως τώρα τουλάχιστον ξέρεις. 

          Είναι σίγουρο ότι θα προτιμούσες αυτό που έμαθες να μη το μάθαινες ή να μη το μάθαινες έτσι. Είναι, όμως, πάντα καλύτερα να ξέρεις την αλήθεια όποια κι αν είναι αυτή. Όσο κι αν πονάει. 

          Αυτό βέβαια προστάζει η λογική. Η λογική, όμως, ποτέ δεν είναι παρούσα όταν πρόκειται για τα συναισθήματα ενός ερωτευμένου ανθρώπου. Γιατί τότε τα πράγματα περιπλέκονται σχεδόν επικίνδυνα. 

          Πώς πείθει ένας ερωτευμένος την καρδιά του να σταματήσει να κλαίει γι' αυτό που αναγκαστικά αποχαιρετά; Πώς βρίσκει ένας ερωτευμένος το κουράγιο να ξεχάσει γρήγορα για να μπορέσει να συνεχίσει;

          Λέγεται ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι. Να βρεις για παράδειγμα άλλον στόχο για το ερωτικό σου στόχαστρο. Να βγεις και να ξεδώσεις με φίλους, οι οποίοι θα προσφερθούν εύκολα να παραχωρήσουν τον ώμο τους για να κλάψεις. 

          Ξέρουμε πολύ καλά, όμως, πως ό,τι κι αν κάνεις αυτές οι καταστάσεις χρειάζονται τον χρόνο τους. Σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν αρκεί να προσποιηθείς. Πρέπει να προσπεράσεις. Να ξεχάσεις. Και κυρίως να δεχτείς αυτό που συνέβη. 

          Βάζω ό,τι στοίχημα θέλετε ότι έχετε βρεθεί αν όχι πολλές, τουλάχιστον αρκετές φορές στην κατάσταση εκείνη που ενώ όλα δείχνουν ότι τελείωσαν και μάλιστα από δικά σου λάθη, εσύ έχεις κρυφά την ελπίδα μέσα σου ότι ξαφνικά και χωρίς λόγο, θα έρθει ο "διώκτης" σου να σε τραβήξει από το χέρι και να σε οδηγήσει σ' έναν άλλο δρόμο. Παρόμοιο μ' αυτόν που περπατούσατε παλαιότερα, αλλά λίγο πιο ομαλό.

Μοναξιά είναι... (part 1)

          Διάβασα κάπου ότι μοναξιά νιώθεις όταν ακόμη κι ο εαυτός σου δεν σε αντέχει. Φυσικά όταν το διάβασα το θεώρησα υπερβολικό. Πώς είναι δυνατόν να μη σ' αντέχει ούτε ο εαυτός σου; Και τότε ήρθε η στιγμή που θα μ' έκανε να καταλάβω ότι μπορεί να γίνει κι αυτό. Κι ότι είναι - ίσως - το πιο δύσκολο συναίσθημα που θα κληθείς ποτέ να αντιμετωπίσεις. 

          Μοναξιά νιώθεις όταν σ' εγκαταλείπουν ακόμη κι οι σκέψεις σου. Όταν προσπαθείς να κατανοήσεις την απόρριψη και το μυαλό σου σε προδίδει και τρέχει σε άλλα... λιβάδια. Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να βάλεις σε τάξη το χάος που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου, αλλά την ίδια εκείνη στιγμή κάτι ευχάριστο και εντελώς ανούσιο διακόπτει την μελαγχολία σου. 

          Όταν θέλεις όσο τίποτα να ξεμπερδέψεις τα συναισθήματά σου, να κατανοήσεις τα γεγονότα, να απελευθερωθείς απ' τη σιδερένια μπάλα που κρατάει τη σκέψη σου στο έδαφος, αλλά η ασυνείδητη θέληση για επιβίωση και συνέχεια σου κλέβει χαμόγελα με το παραμικρό. 

          Τότε είσαι απόλυτα μόνος σου. 

          Ξέρεις ότι αν κλάψεις, αν φωνάξεις, αν βρίσεις, αν μιλήσεις, αν... ζητήσεις το λόγο, όλα θα γίνουν καλύτερα γιατί θα βγουν από μέσα σου. Θα σε απαλλάξουν από το βάρος τους. Κι όμως, ο ίδιος σου ο εαυτός που θέλει απεγνωσμένα να νιώσει και πάλι χαρούμενος, αρνείται να συνεργαστεί μαζί σου. 

          Σε επαναφέρει με την πρώτη ευκαιρία στην πρότερη κατάσταση. Κι είναι τόσο εύκολο και απλό γι' αυτόν! Μπορεί μέσα σε μια στιγμή να καταστρέψει σαν πύργο στην άμμο, ό,τι κατάφερες τόσο καιρό μετά το Βατερλό σου. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ. Αρκεί ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα "τι κάνεις;" για ν' αρχίσει και πάλι το μαρτύριο του έρωτα. 

          Είναι σχεδόν γελοίο... κι όμως, τόσο αληθινό και δύσκολο! Μπορεί να χρειάστηκες μήνες ή και χρόνια για να ξεχάσεις, έστω να προσπεράσεις. Κι εκεί σε μια στιγμή όλα γυρίζουν πίσω. Είναι πάλι εκεί και αρχίζουν ξανά να σε κυνηγούν σαν δαίμονες. Κάνεις τα πάντα μόλις αντιληφθείς... το κακό να έρχεται κατά πάνω σου με ταχύτητα φωτός, για να το αποφύγεις. Προσπαθείς να πείσεις το μυαλό σου να τρέξει και πάλι αλλού, σε άλλα... λιβάδια. 

          Δεν γίνεται όμως, γιατί η δύναμη της καρδιάς είναι μεγαλύτερη. Όταν προστάξει εκείνη είναι σαν να προστάζει ο ίδιος ο Θεός. 

          Υπάρχουν κάποιες φορές που δεν ξέρεις τι νιώθεις. Το λογικό ή το αναμενόμενο... απλά δεν υπάρχουν εκεί κοντά. Κι έρχεσαι ξαφνικά αντιμέτωπη μ' έναν χείμαρρο συναισθημάτων που δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταφέρεις ποτέ να διαχειριστείς. 

          Το παράξενο είναι... 

TO BE CONTINUED...